ناو « رونالد ریگان » در نزدیکی ایران(زهی خیال باطل)

گروه بین الملل – یک نشریه نظامی آمریکا از اعزام ناو هواپیمابر رونالد ریگان به منطقه ای در نردیکی ایران خبر داد .

به گزارش پایگاه خبری " مبارزین " ، نشریه دیفنس نیوز که یک نشریه نظامی آمریکایی است نوشت : کاخ سفید به نیروهای ضربتی که فرماندهی ناو هواپیمابر رونالد ریگان را به عهده دارند ، دستور داده است به سوی غربی ترین نقطه اقیانوس آرام حرکت کند .

این ناو در چند روز آینده در منطقه ای بسیار نزدیک به ایران مستقر خواهد شد .

نشریه دیفنس نیوز افزود : استقرار ناو هواپیمابر رونالد ریگان در غربی ترین نقطه اقیانوس آرام به معنای آن است که سه ناو
هواپیمابر در آن واحد در این منطقه مستقر خواهند بود .
بر اساس گزارش هایی که در آمریکا منتشر شده است نیروهای نظامی آمریکا در جنگ احتمالی با ایران از سلاح های جدیدی بهره برداری خواهند کرد که جنگنده چند ماموریتی اف بیست و دوی راپتور از جمله آن ها است .

از یک سال پیش این جنگنده در نیروی هوایی آمریکا جایگزین جنگنده اف شانزده شده است .

پرواز طولانی مدت ، رادار گریزی ، بمباران اهداف از ارتفاع بالا، استفاده از انواع مختلف سلاح های هوشمند ، مجهز بودن به راداری که اهداف هوایی دشمن را از مسافت های دور شناسایی می کند و تعامل سریع و فعال با اهداف دشمن از ویژگی های جنگنده اف بیست و دوی ارتش آمریکا ست .

منابع آگاه از دستیابی ایران به موشک های روسی ضد کشتی از نوع اس ان بیست و دو ابراز نگرانی کرده اند . مسکو این موشک ها را در اواسط دهه نود میلادی قرن گذشته فروخته است .

این منابع گفتند : سازمان اطلاعات آمریکا تاکنون نتوانسته است اطمینان حاصل کند آیا روسیه این موشک ها را عملا به ایران فروخته است یا خیر و آیا این موشک ها به طور محرمانه در اختیار نیروی دریایی آمریکا قرار گرفته است یا نه .

این موشک نود کیلومتر برد دارد و سرعت بسیار آن به ویژه هنگام نزدیک شدن به هدف ویژگی این موشک است به طوری که این موشک برای در امان ماندن از گلوله و موشک های ضد موشک با سرعت دو برابر صوت حرکت می کند و کلاهک آن نیز سیصد کیلو گرم وزن دارد . این موشک قادر است کلاهک هسته ای تاکتیکی حمل کند

هر آنچه باید در مورد- بی ۲ -دانست

بمب افکن بی–2 روح

B-2 Spirit

بمب افکن فوق پیشرفتهء B-2 موسوم به Spirit یا «روح»، جهت پاسخگویی به نیاز نیروی هوایی ایالات متحده در نبردهای قرن آینده، طراحی و ساخته شده است. آنچه که برای برنامه‏ریزان پنتاگون مسجل شده است، تجهیز روزافزون کشورهای متخاصم ایالات متحده، به انواع موشکهای دوربرد و دقیق زمین به هواست که می‏تواند مانع مهمی برای عملیاتهای آتی نظامی آمریکایی‏ها قلمداد شود. از این رو، نسل جدید هواپیماهای رزمی، می‏بایست حداکثر پنهان‏کاری از رادار را حفظ نمایند. بمب‎افکن B-2 و در کنار آن هواپیماهایی مانند F/A-22 Raptor و F-117 Nighthawk با چنین دیدگاهی پا به عرصهء وجود نهادند.

B-2 Spirit که به وسیله کمپانی معظم «نورثروپ – گرومن» ساخته شد، یک بمب افکن پنهان‎کار (استیلت)، و چندکاره (Multirole) محسوب می‏شود که قادر است انواع بمب‎های معمول و اتمی را پرتاب کند. این بمب‏افکن، مرحلهء مهمی از برنامهء تولید بمب‏افکن‏های پیشرفته در ایالات متحده به حساب می‏آید. B-2، گران‏قیمت‏ترین هواپیمایی است که تاکنون در تاریخ جهان ساخته شده است؛ قیمتی که برای هر فروند آن تخمین زده می شود، رقمی بین 1.157 تا 2.2 میلیارد دلار را بالغ می‏شود. این رقم، با توجه به دورهء ساخت هواپیما، از زیاد به کم تغییر کرده است. تکنولوژی پنهان‎کاری، روشی است جهت نفوذ به سیستم‏های دفاعی که تا پیش از آن، توسط هواپیماهای رزمی، غیرقابل نفوذ محسوب می‎شد. تولید اولیه‏ای به تعداد 135 فروند، در نهایت در اواخر دههء 1980، به تعداد 75 فروند کاهش داده شد؛ اما بالاخره توسط پرزیدنت بوش (پدر)، تعداد نهایی جهت خرید، به 21 فروند رسید و این موضوع در جریان سخنرانی سالانهء وی به تاریخ ژانویهء 1991 به اطلاع عموم رسانده شد. این 21 فروند، به تدریج از تاریخ دسامبر 1993، به تدریج، به پایگاه هوایی «وایت من» (Whiteman) در میسوری (Missouri) تحویل شدند. در سه سال اول ورود به خدمت، B-2 ها به حدود 90% توان عملیاتی خود دست یافتند. در جریان یک ارزیابی به عمل آمده توسط نیروی هوایی ایالات متحده که نتایج آن نیز منتشر شد، دقت بمباران دو فروند B-2 مسلح شده، برابر 75 فروند هواپیمای معمول از نوع دیگر است!

خصوصیات
مهمترین ویژگی B-2، بی‏نیازی از سوختگیری هوایی بر فراز اقیانوس آرام است. جهت برآوردن نیاز نیروی هوایی به حملات اتمی علیه اتحاد شوروی، نیاز به بمب‏افکنی بود که بتواند بدون سوختگیری هوایی، خود را از طریق اقیانوس آرام به مرزهای شوروی برساند و حملات اتمی خود را انجام دهد. مطابق دکترین دفاعی ایالات متحده، چین و کرهء شمالی هم از دشمنان بالقوهء آمریکا محسوب می‏شوند. با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، چین و کرهء شمالی در زمرهء دشمنان درجهء اول ایالات متحده قرار می‏گیرند که بازهم برای رسید به فضای این کشورها، نیاز به همان مسیر عبوری اقیانوس آرام است.

قابلیت سوختگیری هوایی، هنگامی مورد استفاده قرار می‎گیرد که به روغنکاری موتورها (به دلیل روغن موجود در بنزین) و همچنین افزایش مداومت پروازی، نیاز باشد. با وجود در اختیار بودن بمب افکن‏های B-52 و B-1B، نیروی هوایی ایالات متحده، درخواست تولید B-2 را به عنوان بمب‏افکنی سرنشین‏دار با قابلیت مانده‏گاری ذاتی بالا، ارائه نمود. این بمب‏‎افکن، باید دارای قابلیت کمتر دیده شدن (توسط رادار) بوده و یا به عبارتی پنهان‏کار (استیلت) باشد و به اهدافی که محافظت فراوانی از آنها انجام می شود، (بدون دغدغه) حمله کند. این خصیصه‏ای است که بسیار در قرن 21 ام، مفید واقع خواهد شد.

طرح انقلابی ادغام دو خصیصهء «کمتر مشاهده شدن با حفظ بازدهی بالای آئرودینامیک» و «توان بالای بارگذاری مهمات»، امتیازات بسیار مهمی است که باعث تمایز B-2 از بمب‏افکن‎های پیشین می‏شود. برد عبوری B-2 برابر 11000 کیلومتر بدون سوختگیری هوایی می‏باشد. همچنین، قابلیت کمتر مشاهده شدن توسط رادار، آزادی عمل بسیار بالایی در ارتفاعات بالا به این بمب افکن می‏بخشد، به همین دلیل، برد هواپیما افزایش یافته و میدان عمل بسیار باز و راحتی جهت سنسورهای هدف‏یاب هواپیما فراهم می‏شود.
با استفاده از «سیستم هدف‏یاب جهانی» (GATS) که ترکیبی است از سیستم مکان‏یاب جهانی (GPS) و بمب‏های هوشمند هدایت شونده به وسیلهء ماهواره مانند JDAM، بمب‏افکن B-2 می‏‏تواند از رادار بسیار پرقدرت APQ-181 جهت تصحیح خطاهای سیستم هدف‏یاب جهانی، بهره ببرد و دقت بسیار بیشتری به هنگام استفاده از بمب‏های هوشمند هدایت ماهواره‏ای نسبت به بمب‏های معمول هدایت لیزری کسب کند. بدین طریق، بمب‏افکن B-2 قادر است 16 هدف زمینی را هم‏زمان مورد اصابت قرار دهد.
GATS مخفف GPS Aided Targeting System
JDAM مخفف Joint Direct Attack Monition


قابلیت پنهان‏کاری B-2 ترکیبی است از کاهش موارد زیر:
* تشعشعات مادون قرمز
* صدای موتورها
* تشعشعات الکترومغناطیس
* لکهء ایجاد شده بر صفحهء رادار

که همگی موارد فوق، باعث دشوار شدن رهگیری و شناسایی این هواپیما می‏شود. بسیاری از مشخصات رادارهایی از نوع کمتر قابل شناسایی، محرمانه باقی مانده است؛ با این حال استفاده از مواد کامپوزیتی (ترکیبی)، پوشش مخصوص روی بدنه و طرح موسوم به «بال پرنده»، مواردی هستند که در افزایش قابلیت پنهان‏‎کاری این بمب‏افکن، تاثیرگذار می‏باشند.
بمب‏افکن B-2 دو خدمه دارد؛ یک نفر خلبان در سمت چپ و فرمانده ماموریت که در سمت راست قرار می‏گیرند، این دو نفر، توانی برابر چهار خدمهء بمب‏افکن B-1B یا پنج نفر خدمهء B-52 دارند:



تاریخچهء عملیاتی
تاریخ حیات بمب‏افکن B-2 از پروژه‏ای به نام Black Project که برنامه‏ای جهت ساخت «بمب‏افکن نفوذ کننده در ارتفاع بالا» یا HAPB بود، آغاز می‏گردد. این برنامه، سپس به ساخت «بمب‏افکن با تکنولوژی پیشرفته» یا ATB، تغییر جهت داد و دارای کد پروژه‏ای به نام Senior Cejay گردید که در نهایت منجر به تولید B-2 Spirit شد. در طول دههء 1980، رقمی بالغ بر 23 میلیارد دلار، صرف تحقیق و تولید B-2 گردید. همچنین با تغییر جهت هدف پروژه که در سال 1985 از ساخت بمب‏افکن ارتفاع بالا به یک بمب‏افکن ارتفاع پائین تغییر یافته بود، هزینه‏ها به شدت افزایش یافتند، زیرا به یک طراحی مجدد عظیم نیاز بود. به دلیل پنهان‏کاری شدیدی که در طول مدت طراحی و ساخت B-2 اعمال می‏شد و پروژهء ساخت آن، یکی از محرمانه‏ترین برنامه‏های نیروی هوایی ایالات متحده به شمار می‏رفت، هیچ فرصتی جهت انتقاد از حجم سنگین هزینه‏های این پروژه در نزد افکار عمومی ایجاد نشد.
HAPB مخفف High Altitude Penetrating Bomber
ATB مخفف Advanced Technology Bomber

اولین هواپیمای B-2 به تاریخ 22 نوامبر 1988 از آشیانهء خود در تاسیسات شمارهء 42 پایگاه هوایی Palmdale در کالیفرنیا (مکانی که در آنجا ساخته شد) بیرون آورده شد و به نمایش عموم درآمد. اولین پرواز B-2 به تاریخ 17 جولای 1989 انجام پذیرفت.
مراکز ذیل که همگی در کالیفرنیا واقع هستند، عهده‏دار انجام تست‏های پروازی، مهندسی، طراحی و تولید این هواپیما بودند:
* Combined Test Force
* Air Force Flight Test Center
* Edwards Air Force Base

روح میسوری
اولین هواپیمای B-2 که به نام «روح میسوری» یا Spirit of Missouri نام گذاری شده بود، به تاریخ 17 دسامبر 1993 تحویل نیروی هوایی شد. دپوی تعمیر و نگهداری این هواپیما، بر عهدهء یک پیمان‏‎کار طرف قرارداد نیروی هوایی ایالات متحده است که این هواپیماها را در مرکز لجستیک نیروی هوایی واقع در پایگاه هوایی Tinker در شهر اوکلاهاما پشتیبانی و سرویس می‏نماید.

پیمانکاران تولید B-2
پیمانکار اولیهء B-2 جهت طراحی کل سیستم ها و یکپارچه سازی بین آنها، بخش یکپارچه‏سازی سیستم‏های کمپانی معظم نوروثوروپ – گرومن است. شرکتهای فرعی ذیل نیز در تولید B-2 شرکت داشته اند:
* Boeing Integrated Defense Systems
* Hughes Aircraft
* General Electric Aircraft Engines

پیمانکار دیگر، شرکت سازندهء ادوات آموزشی جهت خدمهء این بمب افکن است. این ادوات آموزشی، شامل «سیستم آموزش تسلیحات» و «سیستم آموزش ماموریت» می باشد که ساخت آن توسط شرکت Link Simulation & Training انجام شده است. این شرکت، شاخه ای از کمپانی L-3 Communications محسوب می شود که L-3 نیز در گذشته جزئی از بخش آموزشی کمپانی هیوز موسوم به HTI یا Hughes Training Inc محسوب می شده است.
شرکت Link که در گذشته با نام دیگر CAE یا Link Flight Simulation Corp شناخته می شد، همچنین عهده دار توسعه، تعمیر و نگهداری و آشناکردن خدمه با این سیستم‎های آموزشی نیز شد.
مقاطعه‏کاران تولید B-2 توسط لابی‏های پرنفوذ، نمایندگان کنگرهء ایالات متحده را مجاب کردند تا مخارج عظیم تولید این بمب‏افکن را مورد حمایت قاطع قرار دهند.

پایگاههای B-2
تا اوائل سال 2003، پایگاه نیروی هوایی ایالات متحده به نام وایت‏من واقع در میسوری، مرکز اصلی عملیاتی بمب‏افکن‏های B-2 محسوب می‏شد. سپس تاسیسات ویژهء تعمیر و نگهداری B-2 ها در پایگاه نظامی مشترک بریتانیا و ایالات متحده به نام دیگوگارسیا واقع در اقیانوس هند ساخته شد. به دنبال آن و در سال 2005، این تاسیسات در جزیرهء گوآم نیز استقرار یافتند. تجهیزات ویژهء این تاسیسات، در پایگاه نیروی هوایی بریتانیا به نام Fairford در Gloucestershire انگلستان ساخته شدند.

B-2 بر فراز پایگاه هوایی وایت من


* جزیرهء دیگوگارسیا یا Diego Garcia متعلق به بریتانیا می‏باشد و در اقیانوس هند – حدود 1600 کیلومتری جنوب هندوستان - واقع است.


* جزیرهء گوآم یا Guam، متعلق به ایالات متحدهء آمریکا می‎باشد و در غرب اقیانوس آرام قرار دارد.
* گلوس‏ترشر یا Gloucestershire شهری در جنوب غربی انگلستان است.

پایان کار B-2 ؟
سوالی که باقی می‏ماند دربارهء افزایش هزینه‏های برنامهء تولید بی-2 می‏باشد. برخی کارشناسان بر این اعتقاد هستند که دلیل صرف هزینه‏های سنگین ممکن است درنظر گرفتن تولید بمب‏افکن‏های دیگری در لوای پروژهء black projects باشد. البته هزینه‏های صرف شده می‏تواند بر اساس تعداد هواپیمای تولید شده و تحقیقات فراوان انجام شده جهت تولید بی-2 توجیه‏پذیر شود.
در طول دوران جنگ سرد، بمب‏افکن‏های سنگین تنها به جهت پرتاب بمب‏های هسته‏ای طراحی و ساخته شدند و با افزایش مخارج نظامی، حمایت از تولید آنها کاهش یافت. به تاریخ می 1995، بر طبق مطالعاتی که انجامش توسط کنگره درخواست شد، «موسسهء تحلیل دفاعی» به این نتیجه رسید که پس از فروپاشی اتحاد شوروی، نیازی به تولید B-2 های بیشتر نمی‏باشد.

سابقهء شرکت در جنگ واقعی
از نظر بسیاری از کارشناسان، ریسک استفاده از بی-2 در پیکار حقیقی به دلیل گرانی بیش از حد، تمسخرآمیز است و توجیه منطقی ندارد. اما این در حالی است که بی-2 تاکنون در سه عملیات جداگانهء رزمی شرکت داشته است.
اولین مورد استفاده از بی-2 در جریان جنگ کوزوو به سال 1999 بود. در جریان این نبرد، هواپیماهای بی-2 بسیار موفق عمل کردند و برای اولین مرتبه در جهان، بمب‏های هدایت ماهواره‏ای JDAM را به جهانیان معرفی کردند. به دنبال موفقیت عملیات کوزوو، این بمب‏افکن‏ها در عملیات آزادسازی افغانستان از دست طالبان و همچنین عملیات آزادسازی عراق شرکت جستند.


بی-2 اولین هواپیمایی جنگی بود که تاخت و تاز خود را بر فراز افغانستان آغاز کرد. بی-2 ها پس از فرو ریختن هزاران تن بمب بر روی مقرهای اصلی رژیم طالبان، خود را به پایگاه هوایی واقع در جزیرهء دیگوگارسیا می‏رساندند و پس از فرود، سوختگیری و تعویض خدمه، پرواز بعدی خود را بلافاصله آغاز می‏کردند. این عمل، با فشردگی بیشتر، در جریان جنگ عراق نیز از پایگاه دیگوگارسیا به اجرا درآمد. هرچند ماموریت گروهی دیگر از بی-2 ها برفراز عراق، از محل پایگاه هوایی وایت‏من واقع در میسوری انجام پذیرفت.
ماموریتها بر فراز عراق، همگی به بیش از 30 ساعت پرواز مداوم نیاز داشتند که گاه در برخی ماموریتها، این زمان به فراتر از 50 ساعت پرواز مداوم می‏رسید. در این گونه پروازهای طولانی مدت، خدمهء بی-2 ها به منظور غلبه بر خواب، مجبور به استفاده از قرص‏های محرک و ضدخواب موسوم به Modafinil یا Amphetamine می‏شدند تا قابلیتهایشان در جریان پروازهای طولانی، حفظ شود.

مرکز آزمایش و ارزیابی عملیاتی پنتاگون در گزارش سالانهء خود به سال 2003 گزارش داد که تعمیر و نگهداری بمب افکن های اسکادران YF03 به شکل مطلوبی انجام نمی شود؛ دلیل این امر، به وجود مواد به کار گرفته شده جاذب امواج رادار یا ادواتی است که باعث حفظ وضعیت «کمتر دیده شدن» در این هواپیما می شود. در این گزارش همچنین ذکر شده است که سیستم های آویونیک دفاعی این بمب‏افکن، در برابر بروز تهدیدات جدید، برای اعلام اخطار مناسب، دچار نقصان می‏باشند. با وجود این مشکلات، بی-2 ها با حداکثر میزان آمادگی، در عملیات آزادسازی عراق به سال 2003 شرکت جستند و در جریان این جنگ، 583 عدد بمب هدایت ماهواره‏ای از نوع JDAM به سوی اهداف از پیش تعیین شده پرتاب کردند.

رادار کنترل آتش
شرکت نورثروپ – گرومن، یک رادار جدید برای این بمب افکن طراحی کرده است که دارای خاصیت پوشش جذب تشعشعات می باشد تا ویژگی رادارگریزی بی-2، هنگام به کارگیری موثر سیستم رادار، کاهش نیابد. این مواد جدید که در اصطلاح Alternate High-Frequency Material یا AHFM نامیده می شوند، به وسیلهء چهار روبات پاشیده می شوند.
به وسیلهء رادار AN/APQ-181 ساخت Raytheon، که یک رادار ضربتی از نوع مخفی می باشد و در J-band کار می کند، خلبان بی-2 قادر است تا هواپیما را در پوشش عوارض طبیعی زمین نظیر کوهها و تپه ها به پرواز درآورد. این امر با پرواز بی-2 در ارتفاع 200 فوتی در پایگاه هوایی ادوارد مورد آزمایش و اثبات قرار گرفته است.
به تاریخ نوامبر 2007، کمپانی سازنده رادار، Raytheon، قراردادی را جهت توسعهء رادار جدید از نوع AESA که در باند Ku کار می کند، بدست آورد. این رادار جدید جهت جلوگیری از تداخل کار رادار بی-2 با سیستم های ماهواره ای تجاری، قرار است پس از سال 2007 ساخته و تا پایان سال 2010 در بی-2 ها نصب شود.

جهت آشنایی با رادار مخصوص بی-2 که APQ-181 نام دارد به بخش الکترونیک هوایی سایت مراجعه فرمائید:
خواندن مطلبی در مورد رادار APQ-181


سیستم های اقدام الکترونیکی متقابل یا ECM
* گیرندهء اخطار راداری (RWR) ساخت لاکهید مارتین
* سیستم کمکی و مدیریت دفاعی Defensive Management System یا DMS ساخت نورثروپ – گرومن و لاکهید مارتین به نام AN/APR-50

سیستم های ناوبری و ارتباطات
مجموعهء سیستم ناوبری بی-2، شامل موارد زیر است:
* سیستم ناوبری تاکتیکی هوایی ساخت راک ول کالینز به نام Rockwell Collins TCN-250
* «ابزار ویژهء فرود» یا ILS به نام VIR-130A Instrument Landing System
سیستم ارتباط رادیویی بی-2 ساخت شرکت راک ول کالینز (Rockwell Collins) است. سیستم Milstar که یک مجموعهء بسیار پیشرفتهء استراتژیکی و تاکتیکی رلهء امواج ماهواره ای می باشد، در بی-2 های سری Block 30 نصب شده است.

کابین
کابین برای جای دادن دو خدمه ساخته شده است. در کابین بی-2، از یک نمایشگر رنگی 9 کاناله موسوم به electronic flight instrumentation system یا EFIS استفاده شده است. بر روی این نمایشگر، اطلاعات پرواز، موتورها، داده های کسب شده به وسیلهء حسگرها و وضعیت مهمات هواپیما به نمایش گذاشته می شود. خلبان به وسیلهء تنها یک کلید سه حالته، می تواند هواپیما را در حالت برخاستن (Takeoff mode)، حالت جنگی (go-to war mode) و حالت فرود (Landing mode) قرار دهد.



تسلیحات
تمامی مهماتی که در بی-2 نصب می شوند، درون محفظه های داخل بدنه و در 2 محل جداگانه در مرکز هواپیما جای می گیرند. بی-2 قادر است تا 40000 پاوند مهمات شامل تسلیحات معمول و هسته ای، بمب های هدایت شوندهء بسیار دقیق از نوع JDAM، بمب های سقوط آزاد و تعدادی جنگ افزار ویژهء ماموریتهای دریایی با خود حمل کند.
هر جایگاه درونی مخصوص نصب مهمات، مشتمل بر یک «محل پرتاب چرخشی» (Rotary Launcher Assembly) و دو «محل قفسه ای شکل» (Bomb Rack Assembly) حمل بمب می باشد.

* تا 40000 پاوند (18000 کیلوگرم) بمب 500 پوندی از نوع Mk82 به تعداد حداکثر 80 عدد نصب شده در محل BRA
* تا 27000 پاوند (12000 کیلوگرم) بمب 750 پوندی از نوع CBU به تعداد حداکثر 36 عدد نصب شده در محل BRA
* تا 16 بمب، هر کدام حداکثر به وزن 2000 پوند از نوع بمب‏های Mk84 و JDAM-84 و JDAM-102 در محل RLA
* تا 16 عدد بمب هسته‏ای سقوط آزاد از نوع B61 یا B83 در محل RLA
* بمب هسته ای بسیار پرقدرت «استحکام شکن» یا «نفوذگر به داخل زمین» به نام B61-11 جهت استحکامات حفاظت شدهء نصب شده در زیر زمین.
* موشک کروز استراتژیک بسیار پیشرفتهء AGM-129؛ با برد 1500 مایل (2400 کیلومتر).
* 16 بمب هدایت ماهواره ای JDAM
(محل قفسه ای حمل مهمات (Bomb Rack Assembly) در بی-2، اخیرن توسط کمپانی نورثورپ – گرومن مورد بهینه سازی قرار گرفته است و در این محل، اکنون می توان 80 عدد بمب JDAM نصب کرد.)

خواندن مطلبی در مورد بمب های JDAM

به کارگیری سیستم‏های جدید الکترونیکی در Block 30 B-2A، استفاده از تسلیحاتی نظیر JSOW و بمب های هدایت لیزری GBU-28 را فراهم کرده است:
* بمب هدایت شوندهء موسوم به JSOW یا AGM-154 Joint Standoff Weapon
* موشک هوا به سطح JASSM یا Joint Air-to-Surface Stand-off Missiles
* بمب هدایت شوندهء WCMD یا Wind Compensated Munitions Dispenser

تصویری از یک بمب JSOW


یک «سیستم رابط تسلیحاتی» جدید موسوم به GWIS یا Generic Weapons Interface System در هنگام ارتقاء بی-2 ها به استاندارد Block 30 در آنها تعبیه شده است. به کمک این مجموعهء دیجیتال جدید، بی-2 قادر می شود تا مخلوطی از تسلیحات گوناگون مبتنی بر تکنولوژی Stand-Off (همانند JSOW) و direct attack munitions (همانند JDAM) را هم زمان و در یک سورتی پرواز، حمل نماید. بدین جهت، بی-2 می تواند هم زمان به 4 نوع از اهداف مختلف در یک ماموریت حمله کند.



موتور
4 موتور توربوفن F118-GE-100 ساخت جنرال الکتریک، در داخل بدنهء بالها، جاسازی شده اند. در قسمت اگزوز این موتورها، سیستم خنک کننده ای تعبیه شده است تا میزان حرارت و بالطبع میزان لکهء حرارتی ایجاد شده توسط بی-2، کاهش یابد. این موتورها، بی-2 را با وزن ناخالص معادل 336500 پاوند قادر می سازند تا به راحتی از باند برخاسته و به حداکثر سرعت زیرصوت دست یابد.

غلاف مخصوص سوختگیری هوایی، در مرکز هواپیما و پشت کابین تعبیه شده است:



بی-2 در نمایشگاه هوایی
به علت قیمت سرسام‏آور بی-2، نمایش آن در انظار عموم در آیندهء نزدیک محتمل به نظر نمی‏رسد. به سال 2004 و در جریان انجام آزمایشات درجا (Static)، بی-2 در محل موزهء نیروی هوایی ایالات متحده در نزدیکی دیتون در ایالت اهایو به نمایش عموم درآمد. این آزمایشات به منظور سنجش سازهء بدنه و همچنین تست فشار تخریبی وارد بر یک نقطه انجام شدند. تیم ترمیم کنندهء این موزه، به مدت بیش از یکسال، جهت نصب دوبارهء قسمتهای آسیب دیدهء بدنه صرف کردند. این وصله‏های بدنه، به طور واضحی تنها قسمتهای ظاهری بی-2 را شامل می‏شدند، زیرا انجام آزمایشات درجا بر روی بدنه، به قسمتهای داخلی‏تر، نتوانسته خسارتی وارد آورد. اگر این آزمایشات بر روی یک بی-2 واقعی و عملیاتی انجام می‏شدند، این نمایشگاه، می‏توانست به عنوان نمایش دهندهء گران‏ترین مصنوع دست بشر شناخته شود.

یگانهای به خدمت گیرندهء بی-2
* گردان 509 ام، مستقر در پایگاه هوایی وایت‏من (Whiteman) شامل اسکادرانهای بمب‏افکن 13 ام، 393 ام و اسکادران آموزشی 394 ام
* گردان 53 ام، مستقر در پایگاه هوایی اگلین (Eglin) شامل اسکادران 72 ام آموزش و ارزیابی متعلق به پایگاه وایت‏من
* گردان 57 ام، مستقر در پایگاه هوایی نلیس (Nellis) شامل اسکادرانهای مسلح شدهء 325 ام و 715 ام (غیرفعال)




موضوعات متفرقه

* هر بی-2 که با وزن متعارف 71668 کیلوگرم به پرواز درمی‏آید، 30 دلار بر هر گرم، یا معادل دو برابر قیمت طلا، بر مالیات دهندگان آمریکایی هزینه ایجاد کرده است.

* همهء بی-2 ها با نام‏های ایالات گوناگون آمریکا اسم گذاری شده‏اند. این نام گذاری به صورت عبارت «روح + نام ایالت» معرفی شده است. این موضوع دو استثناء دارد: هواپیمای شمارهء یک (AV-1) که به نام «روح آمریکا» یا Spirit of America و هواپیمای شمارهء 19 (AV-19) که به نام روح کیتی‏هاوک یا Spirit of Kitty Hawk اسم گذاری شده‏اند.

* بی-2، همانند بمب‏افکن F-117، بر پایهء قابلیت کمتر دیده شدن یا ایجاد لکهء بسیار کوچک بر روی صفحهء رادار، ساخته شده است.

* به دلائلی که هنوز محرمانه نشده‏اند، لبه‏های حملهء بالها در بی-2، به وسیلهء یک جریان الکتریکی بسیار پرقدرت که منشا آن با جریان خروجی اگزوزهای بی-2 متفاوت است، شارژ می‏شوند.

* تقویت موتورهای کم کشش بی-2 توسط کارشناسان Jane's Defence مورد پیشنهاد قرار گرفته است.

* امروزه ثابت شده است که گازهای یونیزه شده (پلاسما) که توسط آنتن رادار بی-2 ساطع می‎‏شوند، تاثیری به مراتب بیش از اندازهء شکل ظاهری یک جسم جامد در افزایش سطح مقطع راداری، ایفا می‏کنند. ممکن است دلیل القای ولتاژ قوی به لبه‏های حمله در بی-2، کاهش این تشعشعات باشد. دلیل دیگر می‏تواند کاهش میزان اصطکاک (پسا) باشد؛ زیرا هنگامی که قسمتهای متحرک لبهء حمله (نظیر اسلت‏ها) در جهت خاصی خم می‏شوند، هوای یونیزه شده‏ای که به درون فضای خالی ایجاد شده نفوذ می‏کند یا ایجاد می‎‏شود، به وسیلهء ولتاژ قوی القاء شده، اثرش کم شده یا از بین می‏رود. به بیانی دیگر، صحت این امر – یعنی القای ولتاژ بسیار قوی به لبهء حمله جهت کاهش میزان پسا در سرعتهای مافوق صوت – پیشتر و به سال 1968، در جریان آزمایشاتی که در داخل تونل باد انجام گرفته، توسط مهندسین عالیرتبهء کارخانهء نورثروپ، به اثبات رسیده بود. این آزمایشات القای ولتاژ قوی به لبه های حمله، همچنین به منظور کاهش صدای ایجاد شده ناشی از برخورد جریان باد به بالها انجام شده بودند. (چگونگی و حقیقت این امر بر میزان کاهش صدای برخورد باد به بالهای بی-2، هنوز مشخص نشده است.)

* بمب افکن بی-2، رسمن به عنوان یک هواپیمای زیرصوت شناخته می شود؛ به همین جهت نمی‏تواند خود را به سرعت به یگانهای عمل‏کننده برساند. این نقیصه، حقیقتی است که در اغلب اوقات، نادیده گرفته می‎شود.

* تیم فوتبال «کانزاس سیتی بریگاد»، از طرح هواپیمای بی-2 به عنوان آرم باشگاه استفاده می‏کند.

* به تاریخ 2 سپتامبر 1996، در یک بحث جنجالی، صنایع هوافضای بریتانیا (BAe) یک فیلم ویدئویی به نمایش درآورد. در آن فیلم نشان داده می‎‏شد که بمب‏افکن رادارگریز B-2 که در ارتفاع کم در حال پرواز بود، توسط سیستم دفاع هوایی بسیار قدیمی رپیر (Rapier SAM system) در محل پایگاه هوایی فارنبرو (Farnborough) مورد رهگیری و شناسایی قرار گرفته است. این سیستم قدیمی رپیر، به تازگی مورد بهینه‏سازی رادار و سیستم‏های شناسایی قرار گرفته است و بر طبق ادعا و مستندات مقامات Bae، می‏تواند چنین هواپیماهایی را به راحتی مورد شناسایی و رهگیری قرار دهد.
سیستم دفاع هوایی رپیر



مشخصات عمومی B-2A سری Block 30
خدمه: 2 نفر
طول: 20.9 متر = 60 فوت
فاصلهء دو سر بالها: 52.12 متر = 172 فوت
ارتفاع: 5.1 متر = 17 فوت
مساحت بالها: 460 متر مربع = 5000 فوت مربع
وزن خالی: 71700 کیلوگرم = 158000 پاوند
وزن بارگذاری شده: 152600 کیلوگرم = 336500 پاوند
حداکثر وزن مجاز برای برخاستن: 171000 کیلوگرم = 376000 پاوند
پیشرانه: 4 موتور توربوفن ساخت جنرال الکتریک به نام F118-GE-100 با کشش هرکدام 17300 پاوندفیت = 77 کیلونیوتن

قابلیت‏ها
حداکثر سرعت: 764 کیلومتر بر ساعت = 475 مایل بر ساعت = 410 نات بر ساعت
برد: 12000 کیلومتر = 6500 مایل = 5600 ناتیکال مایل
سقف پرواز خدمتی: 15000 متر = 50000 فوت
وزن بارگذاری بال: 329 کیلوگرم بر مترمربع = 67.3 پاوند بر فوت مربع
نسبت کشش به وزن: 0.205

فهرست بمب‏افکن‏های B-2

شناسنامهء کلی
نوع هواپیما: بمب‏افکن استیلت (مخفی از رادار)
سازنده: نورثروپ – گرومن
اولین پرواز: 17 / 07 / 1989
ورود به خدمت: آوریل 1997
وضعیت: عملیاتی
کاربر: نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا
تعداد ساخته شده: 21 فروند
قیمت: 1.157 تا 2.2 میلیارد دلار (در سال 1998)


منبع: http://www.centralclubs.com/viewtopic.php?t=8406

         - سایت علمی دانشجو

هواپیمایAD-1 پروژه بال های مایل

---

یکی از مهم ترین مسایل در ساخت و طراحی هواپیماها توجه به نیروهای وارد بر جسم است. همان طور که می دانیم دو تا از مهم ترین نیروها، نیروی بالا برنده(lift) و نیروی مقاوم (Drag) است. بهترین طراحی بدنه و بال به گونه ای باید باشد که بیشترین نیروی بالا برنده و کمترین نیروی مقاوم تولید شود. در راستای تحقق این امر طراحان و مهندسان هوا فضا آزمایشات و هواپیماهای زیادی را ساختند تا به طریق عملی بتوانند به نتایج مثمر ثمری برسند.
ما قصد داریم در این مقاله شما را با یک هواپیمای تجربی (Experimental) آشنا کنیم که صرفاً برای تحقیق بر روی نیروهای بالابر و مقاوم (Drag and lift) طراحی شد. باز هم اسم ناسا (NASA) در این پروژه دیده می شود. ناسا همواره در تحقیقات هوایی و فضایی از پیشگامان است. اما هواپیمای مورد بحث با نام AD-1 شناخته می شود که اسمش مخفف Ames-Dryden است.
Ames یکی از شرکت های وابسته به ناسا است و درایدن(Dryden) نام یکی از مراکز تست های پروازی واقع در پایگاه هوایی ادواردز (Edvards) است که در ایالات کالیفرنیا هستند.
نام دیگر این پروژه بال های مایل (Oblique Wing) است که از دهه ۱۹۷۰ به بعد همواره دردست تحقیق و بررسی بوده است.
AD-1 هواپیمایی بسیار صاف، کم حجم و کشیده است. این مخلوق شگفت آور دو موتوره و یک سرنشینه است. اما مسئله ای که آن را از تمامی هواپیماهای دیگر جدا می کند وضعیت بال هایش است. این بال ها توسط یک مرکزیت اصلی می توانند هنگام پرواز تا ۶۰ درجه مایل شوند به عنوان مثال برای صعود یا برخاستن (Take off) بال ها در حالت عادی قرار دارند تا بتوان بیشترین مقدار نیروی بالابر (Lift) را به دست آورد و هنگامی که AD-1 به سرعت های بالاتر رسید توسط یک سیستم الکتریکی می تواند بال هایش را به مقدار دلخواه «البته در هر ارتفاع و سرعتی بنابر شرایط خاص بال ها نیز به مقادیر مختلف مایل می شوند» حرکت دهد.

این عمل بهAD-1 کمک می کند تا در ارتفاعات مختلف از کمترین مقدار نیروی مقاوم (Drag) بهره ببرد. بال های AD-1 قابلیت مایل شدن تا زاویه ۶۰ درجه را دارند. تمامی یا بهتر است بگوییم اکثر قسمت های بدنه از مواد مرکب (composite) ساخته شده است و در بسیاری از آنها از فایبر گلاس استفاده شده است تا بتوانند یک هواپیمای بسیار سبک بسازند و موفق هم شدند. این هواپیما وزنی برابر ۲۰۰۰ پوند دارد.
کار ساخت این هواپیما در اواخر سال ۱۹۷۸ به پایان رسید و در ماه فوریه سال ۱۹۷۹ تحویل بخش درایدن (Dryden) شد. پس از مدتی در ۲۱ دسامبر همان سال توسط خلبان مشهور ناسا،مک مورتری
(Mc Murtry) اولین پروازش را به مدت ۴۵ دقیقه انجام داد. مک مورتری از این پرواز خشنود نبود زیرا وقتی از او پرسیدند پرواز چطور بود، پاسخ داد: مثل این بود که دریک هواپیمای خشک نشسته باشید چیزی مانند هواپیمای سسنا ـ ۱۷۲ (Cessna)
بعد از چندین پرواز برای آزمایش پایداری پرواز (Stability) که با بال هایی در وضعیت عادی انجام شد در دو آوریل، پرواز با بال های متحرک آزمایش شد و برای اولین بار، بال ها به میزان ۱۵ درجه مایل شدند.
AD-1 با بـال های مایل( ۱۵ درجـه) در ارتـفاع ۱۲ هزار پایی با سرعت ۱۵۰ گره دریای (متر (knot=1853 قرار داشت. آزمایش بعدی در ۲۱ آوریل سال ۱۹۸۹ باز هم توسط خلبان مک مورتری انجام گرفت که سیزدهمین پرواز AD-1 به حساب می آمد.
در این پرواز بال ها تا ۲۰ درجه خم شدند و بالاخره در آزمایشی که در ۲۸ می صورت گرفت بال ها ۴۵ درجه خم شدند.
در این آزمایشات دیده شد که با خمشی به اندازه ۲۵ تا ۴۵ درجه میانگین سرعت ۱۳۵ گره است و در صورتی که از ۳۵ درجه تا ۵/۴۲ درجه باشد میانگین سرعت به ۱۴۰ گره می رسد. در سال ۱۹۸۹ پرونده پروازیAD-1 با ۱۹ پرواز آزمایشی به پایان رسید.
پس از سه سال آزمایشات مختلف، سرانجام AD-1 به بیشینه زاویه با ل ها رسید و بال هایش را ۶۰ درجه خم کرد. او گفت: هنگامی که بال ها ۶۰ درجه مایل بودند کنترل هواپیما راحت تر از بقیه درجات بود.

این هواپیمای جالب افتخار شرکت در نمایشگاه هوایی سال ۱۹۸۱ (Fox Field) را پیدا کرد و تا پایان آن سال ۵۰ پرواز را در پرونده اش ثبت کرد.
در سال ۱۹۸۱ این هواپیما توسط بسیاری از بخش های نظامی چون نیروی هوایی ایالات متحده (USAF)، نیروی دریای (USN) و بخش های مختلف ناسا مورد آزمایش قرار گرفت و بعد از آن آخرین پروازش را باز هم توسط خلبان مک مورتری در ۷ آگوست سال ۱۹۸۲ به پایان رساند.
طبق آماری که مهندسان و طراحان پروژه بال های مایل (Obligue Wing) در اختیار گذاشتند تخمین زده شده که با توجه به استفاده از بیشترین نیروی بالابر و کمترین مقدار نیروی مقاوم می توان یک هواپیمای مسافربری ۲۰۰ نفره با سرعت ۱۰۰۰ مایل در ساعت ساخت به گونه ای که مصرف سوختش نیز نصف هواپیمای بازنشسته کنکورد باشد. متاسفانه بعد ازAD-1 دیگر پروژه بال های مایل با جدیت قبلی پیگیری نشد و چنین هواپیمای رویایی ای هرگز ساخته نشد و با این حساب این نظریات
هیچ گاه ثابت نشد.
توماس مک مورتری (Thomas Mc Murtry )
توماس مک مورتری
(Thomas Mc Murtry ) یکی از خلبانان چیره دست و برجسته بخش های مختلف ناسا (NASA) است. او در شش آوریل سال ۱۹۳۵ در ایالات ایندیانا به دنیا آمد. از ابتدا علاقه خاصی به پرواز داشت و به همین منظور شروع به یادگیری پرواز در بخش آموزش خلبان نیروی دریایی در پاتوکسنت (patuxent) کرد.
مک مورتری یکی از سرشناس ترین خلبانان ناسا است که تاکنون در بسیاری از پروژه های تحقیقاتی شرکت کرده است. او ۳۲ سال پرواز کرد و اکثر کارها را در مرکز تحقیقات پروازی درایدن(Dryden) واقع در پایگاه هوایی ادواردز در کالیفرنیا بوده است.
در ۲۷ جولای سال ۱۹۹۸ او به عنوان مدیر ارتباطات عملیاتی ناسا انتخاب شد و بعد از آن در سال ۱۹۹۹ به عنوان رییس مهندسین یکی از بخش های ناسا به کار خود ادامه داد. قبل از این مسئولیت ها، مک مورتری در سمت مدیر عملیات پروازی بود که از سال ۱۹۸۶ تا ۱۹۹۸ در این سمت انجام وظیفه می کرد.
با نشان دادن استعدادها و قابلیت هایش همواره به عنوان یکی از خلبانان خلف و مطمئن ناسا بود و هر وقت قرار بود اولین بار توسط هواپیمای خاصی پروازی صورت بگیرد او انتخاب شماره یک بود.




گوشه ای از فعالیت های مهم او عبارتند از: کمک خلبان پرواز هواپیمای بوئینگ ۷۴۷ برای حمل شاتل فضایی، خلبان پروژهAD-1 ، خلبان جنگنده F-15 در قسمت پروژه کنترل الکتریکی ـ دیجیتالی موتور (DEEC) ۱پروژه آزمایش هواپیمای KC-135 و ... شرکت داشته است.
او آلبومی پر از افتخارات را به همراه دارد. در سال ۱۹۸۲ مک مورتری جایزه ایون سی کینچلو (Iven C.kincheloe) را از طرف جامعه خلبانان آزمایشی هواپیماهای تبحری گرفت و این جایزه به خاطر پرواز های مکرر با AD-1 بود.
در سال ۱۹۹۸ او به عنوان یکی از پرافتخار ترین خلبانان قرن ۲۰ شناخته شد و سرانجام در سال ۱۹۹۹ او مدال خدمت ناسا (Distinguished Service) را به خود اختصاص داد.
پی نوشت:
۱-DEEC: Digital Electronic Engine Control
جدول مشخصات
۱- طول: ۸/۳۸ فوت
۲- فاصله دور سربال: ۳/۳۲ فوت
۳- ارتفاع: ۷۵/۶ فوت
۴- مبنای قدرت: دو موتور میکروتوربو
۵- نیروی پیشران: هر موتور ۲۲۰ پوند
۶- بیشینه سرعت: ۱۷۰ مایل در ساعت
۷- وزن: ۲۱۴۵ پوند
۸- قیمت: ۲۴۰۰۰۰ دلار



منبع:سایت علمی دانشجو

"هاوکر هانتر "های عراقی (کوتاه و مختصر)

عراق تعداد 57 فروند هانتر Hunter FGA.59B/ Hunter FGA.59A و 5 فروند نمونه ی آموزشی Hunter T.69 اون رو تا پیش از جنگ در اختیار داشت این هواپیما در سالهای ابتدای جنگ در عملیاتهای هجومی شرکت داشت ولی بدلیل قدیمی بودن و فرسودگی از خدمت مرخص شد و جای خود را به جنگنده های چون سوخو۲۰ و سوخو۲۲ و میگ ۲۳ داد.

عکسی نایاب وبا ارزش

عکس اول سیستم دفاع هوایی تور ام-۱ در ایران با با رنگ استتار مخصوص جنگل های شمال روسیه

عکس دوم نیز همان سیستم ولیکن با رنگ استتار مخصوص ایران است که در اطراف صنایع غنی سازی اورانیوم در نطنز مستقر شده است

برنامه‌های چین در زمینه‌ی موشک کروز

 

در خلال عملیات‌های حفاظ صحرا و توفان صحرا، نیروی دریایی آمریکا، 288 فروند موشک کروز توماهاوک را به سمت اهدافی در خشکی پرتاب کرد که هشتاد درصد این پرتاب‌ها موفقیت‌آمیز بودند.موشک توماهاوک موشکی بسیار دقیق می‌باشد؛ به گونه‌ای که پس از طی مسافت 1600 کیلومتر، سرجنگیِ 454 کیلوگرمی آن، در برخورد به هدفِ از پیش تعیین شده تنها 3 متر خطا دارد.با توجه به این مسأله و دقت بسیار بالای موشک‌های کروز، جمهوری خلق چین، در چند سال اخیر تلاش‌هایی را برای به دست آوردن فنّـاوری موشک‌های کروز آغاز کرده است.

به علاوه، در طول جنگ خلیج فارس در سال 1991، چینی‌ها دریافتند که استفاده از سلاح‌های نظامی به صورت مستقیم برای ایجاد چالش در مقابل آمریکایی‌ها کارساز نیست. با توجه به این مسأله، داشتن ذخیره‌‌ی موشک‌های کروز، چین را توانا خواهد ساخت تا بدون درگیر ‌شدن در کشمکش‌های بزرگ و حساس با ایالات متحده، بر تصمیمات این کشور تأثیر بگذارد. همچنین موشک‌های کروز، قابلیت اصابت دقیق را برای ارتش چین ایجاد خواهند کرد که برای چینی‌ها بسیار ارزان‌تر از تعلیم نیروهای هوایی مدرن تمام خواهد شد. از ویژگی‌های این موشک‌ها این است که به تعمیر و نگهداری کمتری نسبت به ناوگان هواپیمای جت مدرن نیاز دارند؛ برای اهداف زمینی و هوایی مناسبند؛ نسبتاً ارزان و قابل اطمینان بوده و اجزای آسیب‌پذیر کمتری دارند. استفاده از موشک‌های کروز، بر خلاف هواپیماهای جت نظامی ریسک سیاسی زیادی در بر ندارد. چرا که در هواپیماهای نظامی، در صورت به اسارت گرفته شدن خلبان، احتمال لو رفتن اطلاعات و نیز افزایش فشار سیاسی دشمن وجود دارد.

تلاش‌های چین برای کسب و به کارگیری موشک‌های کروز، باعث ایجاد اختلال در نظم و توازن قدرت در منطقه خواهد شد. روبرت والپول، افسر اطلاعات ملّی در زمینه‌ی برنامه‌های راهبردی و هسته‌ای، در کنگره‌ی آمریکا اظهار داشت که «ممکن است ما نتوانیم در مقابل حملات موشک‌های بالستیک و یا موشک‌های کروز آمادگی لازم را به دست آوریم. در هر صورت توسعه‌ی موشک‌های کروز اهداف زمینی، جزء فنّاوری‌های دو‌منظوره است.»

کسب و به‌کارگیری موشک

تکنولوژی‌های موجود در بازار تجاری، بسیاری از موانع برای تولید انبوه موشک‌های کروز را از میان برداشته است. می‌توان گفت که در حال حاضر بسیاری از قطعات استفاده شده در موشک کروز با هواپیماهای تجاری مشترک هستند. شرکت‌های سازنده‌ی بدنه‌‌ی موشک کروز، همان تکنولوژی‌های ساخت هواپیماهای سبک را به کار می‌برند. از این رو کشوری مانند چین که توانایی ساخت هواپیماهای سرنشین‌دار را دارد، به آسانی می‌تواند موشک‌های کروز را نیز تولید کند. چین همچنین در حال تلاش برای به دست‌آوردن این سیستم‌ها از طریق خریدهای مستقیم و توسعه‌ی بومی است.

خرید مستقیم: بهترین گزینه برای به دست‌آوردن تکنولوژی موشک‌های کروز، تهیه‌ی سیستم کامل این موشک‌ها از کشوری دیگر است .مرکز اطلاعات هوایی ملّی آمریکا،‌ برآورد کرده که تا پایان این دهه، حداقل 9 کشور قادر به تولید موشک‌های کروز اهداف زمینی خواهند بود. همچنین برخی از این کشورها، به دلیل کاهش بودجه‌ی صنایع نظامی‌شان و برای حفظ این صنعت پیچیده، موشک‌های کروز خود را برای صادرات عرضه خواهند کرد. افزایش سریع فروشندگان موشک‌های کروز باعث خواهد شد که چین نیز به زودی وارد بازار خرید شده و موشک‌های لازم را از این طریق کسب کند. موشک‌های خریداری شده قابلیت اصابت دقیق و سریع را برای چینی‌ها ایجاد خواهد کرد و همچنین قدرت آنها را در منطقه تثبیت می‌کند.

در سال 1989 در اثر بروز برخی حوادث سیاسی، فروش نظامی خارجی ایالات متحده به چین قطع شد. از آن پس چینی‌ها به روسیه رو کردند و تلاش نمودند تا سیستم‌های جنگ‌افزاری رایج خود را از این کشور خریداری نمایند. از همین رو تجهیزات و قوای نظامی چین برای آمریکایی‌ها ناشناخته است. همچنین ارتش آزادی خلق چین استراتژی دِنگ زیاپینگ- استراتژی پنهان‌سازی قابلیت‌ها به منظور بیشینه کردن گزینه‌ها در آینده - را تدوین کرد. بنابراین، تشخیص تمام و کمال برنامه‌‌های اکتساب موشک کروز چین نسبتاً مشکل است. هرچند مطبوعات آزاد اظهار کرده‌اند که چین موشک مافوق صوت «ماسکیت کا اچ - 41» روسی را که یک موشک کروز ضد ناو می‌باشد، خریداری کرده است.

از قابلیت‌های ماسکیت کا اچ - 41، به عنوان موشک کروز ضد ناوِ هوا پرتاب، می‌توان به این موارد اشاره کرد که این موشک، دارای برد 250 کیلومتر بوده و می‌تواند با بیش از 2 برابر سرعت صوت (ماخ 2) به ناوها حمله کند؛ حداکثر 200 کیلوگرم بار را حمل کرده و می‌تواند مانوری معادل 10 برابر جاذبه‌ی گرانش برای مغلوب ساختن سیستم‌های پدافندی ناوها را به اجرا در آورد. کا اچ - 41 می‌تواند سپر موشکی دریایی ایالات متحده را مغلوب سازد و سیستم‌های پدافند ناو را به هم بریزد. این مسأله، تهدیدی جدی برای ایالات متحده است. چرا که بر اساس پیش‌بینی‌ها، سپر دفاع موشکی دریایی، نقش کلیدی و مهمی را در صحنه‌ی سناریوهای نظامی آینده‌ی ایالات متحده ایفا می‌کند و از همین روست که ایالات متحده و ژاپن تلاش زیادی برای توسعه‌ی آن دارند. جنگنده‌ی سوخو-27 و هواپیماهای رهگیر دوربرد سوخو-30 مجهز به کا اچ - 41، به چین این توانایی را می‌دهد تا ناو هواپیمابر ایالات متحده را غرق سازد. در حال حاضر نیروی دریایی ایالات متحده فقط به دفاع در برابر چنین توانایی‌هایی محدود شده است.

چین قصد دارد تا موشک کروز ضد ناو مافوق صوت «یاخونت اس‌اس-ان-26» را برای مستقر کردن در ناوشکن‌های جدید به دست آورد. این موشک دارای برد 300 کیلومتر است و در ارتفاع 5 متر از سطح دریا پرواز می‌کند، که قادر است پدافند ناو‌ها را مغلوب کند. این موشک همچنین می‌تواند توسط هواپیمای رهگیر سوخو-30 حمل شود که این مسأله سبب تقویت سلطه‌ی هوایی ارتش آزادی خلق چین بر فراز تنگه‌ی تایوان و دیگر نواحی مورد مشاجره‌ی جنوب چین خواهد شد.                                    

چین همچنین در حال تلاش برای به دست آوردن موشک کروز ضد ناو «کلاب 3 ام 54» روسی است که می‌تواند توسط پرتاب‌کننده‌های عمودی از سطح ناو یا لوله‌های پرتاب موشک زیردریایی‌ها پرتاب شود. به علاوه، این موشک دارای برد 300 کیلومتر است و در سرعت مافوق صوت پرواز می‌کند تا به هدف برخورد کند. اگر چین روند به دست آوردن قابلیت‌های بیشتر موشک‌های کروز را ادامه دهد، به زودی توانایی تهدید سیاسی، نظامی و اقتصادی در تایوان، ژاپن و دیگر کشورها را به دست خواهد آورد.

توسعه‌ی بومی: چین در حال تلاش برای تولید بومی موشک‌های کروز برای حمل محموله‌های متعارف و غیرمتعارف است. توسعه‌ی بومی موشک‌های کروز، کاری زمان‌بر، تلاشی هزینه‌بر و از نظر فنّی چالش‌انگیز است، اما این فرصت را برای چین به وجود می‌آورد تا قابلیت‌های فنّی و صنعتی خود را بالا ببرد و بتواند مایه‌ی مباهات و غرور ملّی گردد.

بزرگ‌ترین چالش برای تولید موشک‌های کروز،‌ به دست آوردن اجزای حساس و اساسی این موشک‌ها است. البته، بسیاری از فنّاوری‌های مهمی که در تولید موشک‌های کروز مورد استفاده قرار می‌گیرند، در بازارهای تجاری موجود هستند‌ و بسیاری از اجزای موشک‌های کروز، قطعات دوکاره (دومنظوره) هستند؛ که هم کاربرد نظامی و هم کاربرد غیرنظامی دارند. از این موارد می‌توان به ساختار بدنه‌، سیستم‌های پیشرانش، و سیستم‌های هدایت در موشک‌های کروز اشاره کرد که اجزای اساسی هواپیماهای تجاری نیز هستند. به دلیل آنکه هواپیما‌های سرنشین‌دار از نظارت‌های صادرات معاف هستند، سیستم‌های ناوبری اینرسی، کنترل پرواز، موتورهای جت، مواد پنهان‌کاری، نرم‌افزارها، و تکنولوژی‌های طراحی شده برای هواپیماهای نظامی و غیرنظامی می‌تواند به راحتی به موشک‌های کروز انتقال یابد.

نبود تخصص در یکپارچه‌سازی و مهندسی سیستم می‌تواند توانایی چین را برای رسیدن به نتایج تکرارپذیر در هنگام کار بر روی سیستم‌های پیچیده محدود کند. اگر چه ایالات متحده، براساس توانایی‌اش در یکپارچه‌سازی سیستم‌های پیچیده، به عنوان پیشتاز در جهان مطرح است، اما کشورهای دیگری نیز وجود دارند که این توانایی را دارا هستند که اجاره کردن این سیستم‌ها از آن کشورها کار چندان مشکلی نیست. به عنوان مثال، چین می‌تواند از شرایط اقتصادی نامطلوب روسیه سود برده و تخصص‌های فنّی را در ازای پرداخت وجوه قابل توجهی خریداری کند.

از اوایل دهه‌ی 1990 در حدود 1500 دانشمند و تکنسین روسی در سازمان دفاع چین مشغول به کار بوده‌اند. گذشته از این، ایالات متحده هر سال بیش از 63000 دانشجوی چینی را تربیت می‌کند که بسیاری از آنها در رشته‌های مهندسی و علوم مشغول تحصیل هستند.^.امروزه، عناصر و استعدادهای لازم برای تولید بومی موشک کروز دارای جایگاهی خاص در چین می‌باشد. بر اساس گزارش مرکز اطلاعات هوایی ملّی، چین قادر خواهد بود که در طول این دهه، انواعی از موشک‌های کروز را تولید کند.

چین، پیش از این، در سال 1995، برخی از موشک‌های کروز را با کمک روسیه و اسرائیل توسعه داده است. همچنین این کشور فنّاوری ساخت موشک‌های کروز روسیه را به دست آورد. چین، در این راستا، تیم طراحی روسیه را کرایه کرد و آن را به شانگهای برد و با کمک آنها توانست به فنّـاوری کاهش مشخصه‌ی حرارتی و راداری دست یابد. این مسأله همچنین به طور غیر مستقیم سبب توسعه‌ی مواد جاذب رادار در این کشور شد. این مواد، مشخصه‌ی راداری موشک‌ها را تا %50 کاهش می‌دهند.

چین با کمک صنایع تی‌.اِی.اِی.اس رژیم صهیونیستی، موشک کروز ضد ‌تشعشع هواپرتاب دلیلا را که 400 کیلومتر برد دارد توسعه داد. این موشک دارای ظرفیت حمل بار 54 کیلوگرم بوده و خطای آن کمتر از 91 متر می‌باشد. این موشک کروز ضد رادار می‌تواند سایت‌های پدافند موشکی تایوان و رادار‌های هشدار سریع را از کار بیاندازد.

علاوه بر این، چین، در حال توسعه‌ی دو موشک کروز دوربرد است. اولی بر اساس موشک کروز هواپرتاب روسی «کا اچ -65 اس ‌ای» پایه‌ریزی شده است. توان این موشک توسط موتور توربوفن تأمین می‌شود؛ بردی در حدود 600 کیلومتر دارد و می‌تواند 410 کیلوگرم بار را حمل کند. «کا اچ - 65 اس ‌ای» به چین کمک می‌کند تا به هدایت و ناوبری، طراحی‌های پنهان‌کار، و موتورهای با کارایی بالا و پیچیده در حد کیفیت غربیِ آن برسد. این نوع موشک، با افزایش ظرفیت حمل سوخت می‌تواند تا 3000 کیلومتر برد داشته باشد.

گزارش‌های دیگر نشان از آن دارد که چین، همچنین در حال کار بر روی موشک کروز اهداف زمینی با برد 1500 تا 2500 کیلومتر به کمک تکنسین‌های روسی است. این موشک دارای سیستم ناوبری اینرسی، سیستم موقعیت‌یاب جهانی، و سیستم ناوبری مبتنی بر پستی و بلندی‌های زمین برای برخورد به اهداف خواهد بود.

چین فنّـاوری‌های توان‌افزا را از هر کجا که بتواند کسب می‌کند. به گزارش تایپه‌تایمز، چین برای به دست آوردن دو موشک کروز توماهاوکِ عمل نکرده‌ی آمریکایی، چندین میلیون دلار به القاعده پرداخت کرده است. این موشک‌ها درخلال حمله‌ی ناگهانی سال 1998 به اردوگاه آموزش تروریست اسامه بن لادن در افغانستان شلیک شده بودند. اگر این گفته درست باشد، با توجه به توان بالای چینی‌ها در مهندسی معکوس، مهندسان چینی هم‌اکنون بعضی از تکنولوژی‌های موشک کروز دوربرد امروزی را یافته‌اند و احتمالاً به زودی شاهد موشکی نظیر توماهاوک در ساختار نظامی چین خواهیم بود.

دومین موشک دوربردی که چین در حال توسعه‌ی آن است، موشک ضد ناو « وای جِی-83 » است. این موشک از مشتقات موشک کروز ضد ناو « سی - 802 » می‌باشد که دارای 250 کیلومتر برد بوده و می‌تواند هنگام پرواز، اطلاعات هدف را دریافت کند. این موشک همچنین قادر به پرواز با سرعت مافوق صوت است. این توانایی‌ها سبب شده تا دفاع در مقابل این موشک برای ناوها بسیار مشکل باشد. وای جِی-83 این قابلیت را دارد که بر فراز افق به نیروهای دریایی ایالات متحده و هم‌پیمانانش حمله کند. متخصصان نظامی چین بر این عقیده‌اند که وای جِی-83، دوربردترین موشک کروز اهداف زمینی در آن گوشه‌ی جهان (شرق دور) است. همچنین مقامات وزارت دفاع بر این باورند که وای جِی-83 بخشی از تلاش مستمر چین در توسعه‌ی موشک‌های دوربرد است که قابلیت ضربه زدن به نیروهای دریایی و مخصوصاً ناوهای هواپیمابر ایالات متحده را دارد. وای جِی-83 با برد 250 کیلومتر به ارتش آزادی خلق چین این قابلیت را می‌دهد که در جایی خارج از محدوده‌ی سیستم‌های پدافند دریایی ایالات متحده آمریکا پرتاب شود.

از دیگر قابلیت‌های وای جِی-83 این است که می‌تواند از هوا، کشتی، و از لوله‌های پرتاب موشک زیردریایی‌ها پرتاب شود. به‌علاوه، جِی‌اچ-7 می‌تواند به موشک‌های وای جِی-83 ‌مجهز شود که هر ‌دوی آنها به صورت بومی توسعه یافته‌اند. مجموعه‌ی وای جِی-83 و جِی‌اچ-7، امکان نمایش قدرتی با بیش از 1900 کیلومتر برد را برای ارتش آزادی خلق چین ایجاد می‌کند. این برد، برای عبور از عرض تنگه‌ی تایوان کافی است و می‌تواند حمل و نقل تجاری و تأسیسات نظامی تایوان را به خطر بیاندازد. این موشک‌ها معمولاً به کلاهک‌های با قابلیت انفجار بالا مجهز شده که بعد از نفوذ به بدنه‌ی کشتی منفجر می‌شوند. موشک‌های کروز ضد ناو تقریباً قوی‌ترین سلاح‌های دریایی هستند و استفاده از آنها نیروی دریایی قدرتمندی را برای چین ایجاد خواهد کرد.

موضوع مورد توجه دیگر این است که ارتش آزادی خلق چین در نمایشگاه هوایی نوامبر 2002 زوهای، 25 حامل موشک کروز اچ-6 را به نمایش گذاشت. هر حامل اچ-6 می‌تواند به چهار وای جِی-83 مجهز شود. از جمله قابلیت‌های دیگر این حامل‌ها اینکه می‌توانند عملیات شناسایی دریایی را انجام دهند؛ محاصره‌ی دریایی را اطراف تایوان اجرا کنند و همچنین می‌توانند موشک کروز را هدایت کرده تا به پایگاه‌های ایالات متحده در اوکیناوا برخورد کند. آمریکایی‌ها نیز با تجهیزات موجود به آسانی نخواهند توانست از پایگاه‌های خط مقدم خود در برابر این تهدیدِ ناشی از حامل‌های اچ-6 دفاع کنند. در سوم مارس 2003، پایگاه‌های نیروی هوایی ارتش آزادی خلق چین تأکید کردند که با حفظ استراتژی این ارتش - استراتژی «بهترین دفاع، حمله خوب است» - در نظر دارند برای افزایش قابلیت تهاجمی چین در مواقعی که تایوان اظهار استقلال کند، بمب‌افکن‌هایشان را به منظور حمل موشک کروز، تغییر دهند.

تلاش چین برای تکثیر موشک‌های کروز

چین، همچنین، در نظر دارد تا در راستای به دست آوردن موشک‌های کروز از طریق خرید مستقیم و توسعه‌ی بومی آنها، جنگ‌افزارهایش را از طریق صادرات و همکاری با کشورهایی که قصد تبدیل موشک‌های کروز ضد ناو (اِی.اس.سی.ام) کوتا‌برد به موشک‌های کروز اهداف زمینی دوربرد (ال.اِی.سی.ام) را دارند بسط و توسعه دهد. این کشور در همین راستا، موشک‌های کروز خود را به شرق و جنوب آسیا و همچنین به خاورمیانه صادر کرده است.

                                 

موضوع مورد توجه دیگر این است که موشک‌هایی همچون موشک‌های دوربرد سی-802 و موشک‌های کروز ضد ناو کوتاه‌بردترِ سی-801، به ایران صادر شده است. در سال 1996، ایران موشک‌های سی-802 را در جزیره‌ی قشم، در مرکز تنگه‌ی هرمز مستقر کرد. از آنجا که نفت خلیج فارس از تنگه‌ی هرمز عبور می‌کند، برد موشک‌های سی-802، این توانایی را به ایران خواهد داد تا بتواند جریان فراورده‌های نفتی جهان را در هنگامی که کشمکش‌هایی در آینده رخ دهد، متوقف کند. لازم به ذکر است که فروش موشک‌های چین، شامل بخش سیستم کنترل نمی‌شود. زیرا چین عضو رژیم تکنولوژی کنترل موشک‌ها، که یک سازمان داوطلبانه برای پیشگیری از گسترش برخی از موشک‌های کروز و بالستیک است، نمی‌باشد.

کشورهای کمتر توسعه‌یافته مشتاقند تا موشک‌های «اِی.اس.سی.ام» را به موشک‌های «ال.اِی.سی.ام» تبدیل کنند. زیرا تکنولوژی‌های «ال.اِی.سی.ام» از نظر تجاری دسترس‌پذیرند. (در سراسر جهان تقریباً 75000 «اِی.اس.سی.ام» وجود دارد) «اِی.اس.سی.ام» و «ال.اِی.سی.ام»ها دارای تکنولوژی‌های شبیه به هم هستند. البته فقط چند تغییر کوچک برای تبدیل موشک‌های «اِی.اس.سی.ام» به موشک‌های «ال.اِی.سی.ام»‌ لازم است. موشک‌های کروز اسکیل ورم «اِی.اس.سی.ام» چین (اچ وای-1، اچ وای-2، اچ وای-3، اچ وای-4)، دارای ظرفیت بالا و طراحی آسان، که قابل مقایسه با «اِی.اس.سی.ام»های مدرن مانند اگزوسِت فرانسه هستند، به راحتی می‌توانند به «ال.اِی.سی.ام»‌ها تبدیل شوند.

اگر هدف افزایش برد باشد، تغییر در قدرت توربوجت اچ‌ وای-4، آسان‌ترین راه برای تبدیل «اِی.اس.سی.ام» به «ال.اِی.سی.ام» است. اچ وای-4 دارای برد 150 کیلومتر است و ظرفیت حمل بار 500 کیلوگرم را دارد و در ماخ 8/0 در سطح دریا پرواز می‌کند. معمولاً بسیاری از کشورها، این موشک را در زرادخانه‌هایشان دارند. کشورهایی که قصد چنین کاری را دارند به راحتی می‌توانند اچ وای-4‌ها را با تکنسین‌های فنّی چین، به «ال.اِی.سی.ام» تبدیل کنند. تحلیل‌هایی که توسط مؤسسه‌ی تحقیقاتی «پسیفیک سییِرا» انجام شده است نشان می‌دهد که می‌توان دقت اچ وای-4ها را توسط جایگزینی سیستم‌های الکترونیکی و خلبان خودکار حجیم اچ وای-4، با مجموعه‌های هدایت آی ان اس/ جی پی اس جامع، تا کمتر از 100 متر افزایش داد. این عمل، همچنین فضای اشغال شده‌ی داخلی را کاهش می‌دهد که این به نوبه‌ی خود سبب افزایش ظرفیت سوخت و در نتیجه، افزایش برد موشک می‌گردد. لازم به ذکر است که افزودن دو مخزن سوخت کوچک، برد اچ وای-4ها را تا 700 کیلومتر افزایش می‌دهد.

                                              

تبدیل «اِی.اس.سی.ام»های کوتا‌برد به «ال.اِی.سی.ام»های دور‌برد عملّی مهم تلقی می‌شود. «ال.اِی.سی.ام»های با برد 500 کیلومتر، ایران را توانا خواهد ساخت تا تأسیسات بندرگاهی و نفتی را در منطقه‌ی خلیج فارس هدف قرار دهد. همچنین، با برد 700 کیلومتر، کره جنوبی می‌تواند اهدف کلیدی را در ژاپن مورد حمله قرار دهد. البته چینی‌ها فقط به فکر انتقال این موشک‌ها نیستند و مهارت و تخصصی که در این زمینه به دست می‌آید برایشان اهمیت دارد؛ انجام چنین کاری کشورهایی مانند ایران و کره‌ی جنوبی را توانا خواهد ساخت تا موشک‌های کروز پیشرفته‌تر را به صورت بومی تولید کنند. این تلاش‌ها، قدرت ایالات متحده را در مناطق مختلف جهان به چالش خواهد کشید و مداخله‌‌ی این کشور را در کشمکش تنگه‌ی تایوان، دشوارتر خواهد کرد.

منبع:آویا

آزمایش موشکی ایالات متحده

 

به گزارش منابع خبری، ایالات متحده موشک کروز تاماهاوک بلاک 5 خود را که از زیردریایی پرتاب می‌شود، در روز 26 مارس در جنوب کالیفرنیا آزمایش کرد. در این آزمایش، موشک تاماهاوک با اژدر لوله‌ای به سطح آب آورده شد و سپس موشک کروز از آن خارج شد و به سمت هدف حرکت کرد. این موشک که با ماهواره هدایت می‌شد مسافتی در حدود 1200 کیلومتر را تا رسیدن به هدف پرواز کرد.

یکی از قسمتهای آزمایش که با موفقیت همراه بود، تغییر هدف موشک در بین راه بود که مستلزم تغییر مسیر موشک بود. موشک در پایان پرواز یک ساعت و 26 دقیقه‌ای خود با زاویه 60 درجه به سوی هدف خود شیرجه رفت.

موشک کروز موشکی است با توانایی پرواز در سرعتهای فروصوت بالا که بلند برد محسوب می‌شود. این موشک از زیردریایی و کشتی پرتاب می‌شود و در بیشتر ناوگان نیروی دریایی ایالات متحده مستقر است. این موشک در تمامی شرایط جوی می‌تواند استفاده شود. یکی از توانایی‌‌های مهم این موشک توانایی حرکت در ارتفاع بسیار کم از سطح زمین است.

آخرین نمونه این موشک از سیستمهای ناوبری، هدایت و ارتباطی پیشرفته‌تری برخوردار است.

www.aero-news.net

سرانجام یک خرید مشکوک!

یک منبع آگاه گفت: تنها کارایی ارباس‌های زمینگیر (هواپیماهای خریداری شده دست دوم ) در حال حاضر تامین قطعه برای هواپیماهای قابل تعمیر کشور است.

این مقام آگاه در گفت و گو با خبرنگار اقتصادی فارس با بیان این مطلب افزود: البته تمام موارد برداشت شده از 4 هواپیمای زمینگیر( هواپیما های دست دوم خریداری شده) به طور دقیق ثبت می‌شوند تا در صورت تعمیر قطعه خراب جایگزینی صورت گیرد.
وی با اشاره به خلف وعده آمریکا برای لغو تحریم هوایی ایران، خاطرنشان کرد: با وجود تمام قابلیت‌ها و توانایی‌هایی که در ایران در مورد تعمیرات اساسی هواپیما وجود دارد، هنوز به هیچ وجه زمینه تعمیر موتور 4 فروند هواپیمای ایرباس 310 در کشور فراهم نیست.

به گفته این منبع آگاه این مدل از هواپیمای ارباس ضعیف‌تر از سایر مدل‌ها بوده و در زمان خرید هیچ مشورتی با کادر فنی ایران‌ار صورت نگرفته است.

وی با اشاره به اظهارات اخیر وزیر راه و ترابری در مورد اینکه این هواپیماها به اندازه هزینه‌ای که برای خرید آنها شد درآمد داشتند، تصریح کرد: اگر تمام هواپیماهای خریداری شده با یک یا دو سال پرواز به مرحله سوددهی می‌رسند چطور می‌توان ادعا کرد که شرکت‌های هواپیمایی و به خصوص ایران‌ار زیان‌ده هستند؟

ادعای مرکز مطالعات خاورمیانه: جاسوسی هواپیمای اسرائیل از ایران

مرکز مطالعات‌ خاورمیانه‌ در گزارشی‌ فاش‌ کرد هواپیمای‌ جاسوسی‌ اسرائیل‌ در عملیاتی‌ جاسوسی‌ حریم‌ هوایی‌ پاکستان‌ و افغانستان‌ را نقض‌ کرد.

به‌ نوشته‌ روزنامه‌ اوصاف‌, به گزارش روزنامه الوطن چاپ عربستان, مرکز مطالعات‌ خاورمیانه‌ اعلام‌ کرد هواپیمای‌ جاسوسی‌ بدون‌ خلبان‌ اسرائیل‌ از نوع‌ اسکای‌ لارک‌ چند بار حریم‌ هوایی‌ پاکستان‌ و افغانستان‌ را نقض‌ کرده‌ است‌.

در گزارش‌ روزنامه‌ الوطن‌ همچنین‌ به‌ نقض‌ حریم‌ ایران‌ از سوی‌ این‌ هواپیما اشاره‌ شده‌ است‌.

این‌ هواپیمای‌ جاسوسی‌ به‌ سامانه‌ جدید کامپیوتری‌ و تجهیزات‌ الکترونیکی‌ مجهز است‌ و توانایی‌ ارسال‌ تصاویر از مناطق‌ مورد نظر خود را دارد و از طریق‌ تلفن‌ قابل‌ هدایت‌ است‌.

عکس روز