مجله هوایی

در نگاه کسانی که پرواز را نمی فهمند هرچه بیشتراوج بگیری کوچکتر دیده می شوید

مجله هوایی

در نگاه کسانی که پرواز را نمی فهمند هرچه بیشتراوج بگیری کوچکتر دیده می شوید

آشنایی با موشک کروز ضد کشتی C-602


در ششمین نمایشگاه هوایی Zhuhai  چین موشک ضد کشتی جدیدی به نمایش گذاشته شد که به دلیل برد و دقت بالا از سایر موشک های ضد کشتی قبلی ساخت چین متمایز بود.این موشک , موشک C-602 بود که برای ان نام YJ-62 که حروف YJ ان مخفف Ying Ji به معنایی عقاب ضربتی است,برگزیده شده بود.موشک C-602 به نمایش درامده در سال 2006 به سرعت به بخش مهمی در دفاع ساحلی و استراتژی عدم دسترسی به ساحل نیروی دریایی چین تبدیل شد.

موشک C-602 که علاوه بر قابلیت ضد کشتی قابلیت استفاده بعنوان یک موشک سطح به سطح را دارد ساخت شرکت علوم و صنایع هوا فضای چین (CASIC) است.این موشک فروصوت با برد حداکثری بیش از 400 کیلومتر توان فوقالعاده ایی به نیروی دریایی چین برای محدود کردن نیروی دریایی تایلند می دهد به هر حال با توجه به قوانین بین المللی تجارت سلاح برد نمونه صادراتی به 285 کیلومتر کاهش برد پیدا کرده است.C-602 با سرعتی بیش از 0.9 ماخ توان بالایی در هجوم به اهداف دریایی دارد به گونه ایی که این موشک قادر به پرتاب در شرایط اب و هوایی مرحله دریایی 6 است (منظوراز مرحله دریایی وضعیتی است که دران وضعیت سطح دریا به عواملی مانند باد ,ارتفاع موج و ... محاسبه می گردد که در وضعیت 6 ام ارتفاع موج دریا بین 4 تا 6 متر است).موشک با داشتن ارتفاع کروز در حدود زیر 30 متر در حالت حمله زمینی  برای هجوم به اهداف دریایی از روش sea skimming بهره می برد به طوریکه موشک با ارتفاع کروز10-7 از سطح دریا برای مرحله نهایی و انهدام هدف ارتفاع خود را کم کرده و ارتفاع پروازی خود را به زیر 7 متر می رساند که این کار عامل بسیار مهمی در اختفا و مصونیت موشک از سیستم های شناسایی و دفاعی شناور می باشد.نیروی محرکه C-602 از طریق یک بوستر سوخت جامد به همراه یک موتور توربوجت تامین می شود که200 کیلوگرم از وزن کل موشک را به بوستر 90 سانتی متری موشک تعلق می گیرد.هدایت پایانی موشک بر عهده یک جستجوگر فعال راداری است که با زاویه اسکن ± 40 و حداکثر برد تشخیص هدف 40 و بیشینه برد قفل بر روی هدف 30 کیلومتر نقشی اساسی در وطیفه انهدام هدف دارد.از دیگر سیستم های هدایتی موشک در فاز میانی می توان به سیستم های هدایت داخلی وناوبری ماهواره ایی اشاره کرد هر چند در نمونه جدید تر این موشک برای افزایش ضریب امنیتی بیشتر موشک در مقابل اقدامات ضد الکترونیک از یک ارتباط دهنده اطلاعات نیز برای حرکت تا میانه مسیر استفاده شده است.


C-802 با برخورداری از کلاهک سنگینی به وزن 300 کیلوگرم که مکانیزم انفجار ان بوسیله یک فیوز ضربه ایی مهیا می شود می تواند ضربه ایی مرگ بار برای هر هدفی باشد.ناوشکن قدرتمند و مدرن Type 052C ساخت چین برای انجام مقاصد انهدام اهداف سطحی و همچنین مقابله با شناورهای سطحی از موشک C-602 که در 8 لانچر قرار می گیرند بهره می برد

نمونه جدیدی از این موشک که به جای موتور توربوجت برای فاز نهایی از موتور توربوفن استفاده می کند نیز در دست ساخت است و همچنین خبرهایی از ساخت و توسعه نمونه های هواپایه و نمونه با قابلیت پرتاب از زیردریایی از این موشک وجود دارد به طوریکه نمونه هواپایه ان نیز بر روی بمب افکن H-6 ازمایش شده است.

نیروی دریایی پاکستان نیز برای مقابله با خطری که انرا نیروی دریایی طالبان می نامید تقاضای خرید 120 موشک C-602 را تقدیم چین کرد که احتمالا این موشک ها در اویل سال 2009 به پاکستان تحویل داده شده اند البته نمونه صادراتی به پاکستان از برد کمتری حتی از نمونه صادراتی این موشک برخوردار است.

YJ-62/C-602 :

نوع: موشک کروز سطح به سطح / ضد کشتی
کشور سازنده:جمهوری خلق چین
کشورهای استفاده کننده:چین , پاکستان و به صورت غیر رسمی ایران(البته مورد تائید نیست)
سازنده:CASIC
وزن:1240 کیلوگرم
طول:6.1 متر
قطر:510 م م
کلاهک:300 کیوگرم ضد زره
موتور: توربوجت
سوخت:از نوع مایع
برد عملیاتی: (به نقل از دانش نامه)+ 400 کیلومتر و (به نقل از سایرین) +300 کیلومتر
سرعت:+0.9 ماخ
سیستم هدایت:راداری فعال/ImIR IR / TV
پلتفرم پرتاب:از سطح و هوا


منبع:http://www.centralclubs.com

تاریخچه ی موشکی ایران-قسمت اول

این مطلب از ماهنامه ی صف ، متعلق به ارتش ج.ا. هست که به صورت تصویری تقدیم می کنم .

تاریخچه ی موشکی ایران-قسمت اول
ماهنامه ی ارتش ج.ا.- شماره ی 351  

منبع:http://www.centralclubs.com/topic-t66425.html


 



ادامه دارد...

معرفی موشک فوق مدرن بولاوا Bulava

                                        معرفی موشک فوق مدرن بولاوا Bulava

هم اکنون مرجله جدیدی در ساخت سلاح هسته ای استراتژیک روسی ویژه پرتاب از دریا فرا رسیده. فرمانده کل نیروی دریایی روسیه اعلام کرده بود که تولید انبوه موشک استراتژیک دریایی "بولاوا-ام" (طبق طبقه بندی غربی SS-NX-30) آغاز شده است. این موشک پیشرفته روسی از خانواده موشکهای بالستیک قاره پیماست که منحصرا از زیردریایی شلیک میشود و جدیدترین و مدرن ترین موشک قاره پیما یی است که تابه حال برای شلیک از زیردریایی طراحی و ساخته شده است .


به گفته کارشناسان موشکی روسیه این موشک سوخت جامد ، از نظر طراحی و تکنولوژی بر اوج قله رده بندی موشکهای بالستیک قرار دارد .
به گفته مقامات ارشد موشکی روسیه این موشک از نظر تکنولوژی ساخت کاملا در برابر طرح سپر ضد موشکی امریکا که در حال اجرای ان می باشد مصونیت دارد و این طرح نمی تواند در برابر این موشک و موشکهای سری TOPOL-M واکنش خاصی نشان دهد .
توانایی موشک در انجام مانور تا رسیدن به هدف یکی از راههای گریز موشک از هواپیماهای رهگیر ضد موشک تا رسیدن به فاز پایانی شلیک می باشد . اما فاز پایانی مهمترین مرحله یک موشک بالستیک است و برای افزایش شانس رسیدن موشک به هدف در این فاز اقدامات و تمهیدات ویژه ای اندیشیده شده است .
مهمترین اقدام پوشاندن کلاهک موشک با پوشش خاصی است که ان را در برابر مواد شیمیایی ، اشعه رادیو اکتیو ، تداخلات الکترومگنتیک ( EMP ) و پارازیتهای رادیویی و مزاحمتهای فیزیکی مصون نگه می دارد . تا قبل از این موشکهایی که ساخته می شدند با یک انفجار اتمی در فاصله حتی 10 کیلومتری و رسیدن تشعشعات به کلاهکشان از کار می افتادند ( یکی از راههای از بین بردن موشکهای بالستیک یک انفجار اتمی در ارتفاع بالا و از کار انداختن ان توسط تشعشعات است این روش از روشهای اولیه و پایه برای از بین بردن موشک قبل از رسیدن به محدوده هدف است )




کشنده های بولاول

اما این موشک طوری طراحی شده است که قابلیت ایستادگی و مقاومت در برابر چنین انفجارهای اتمی را حتی تا فاصله 500 متری خود نیز دارد . و رهگیری ان تا هنگامی که فاز پایانی ان به اتمام نرسیده است به خاطر قابلیت مانور زیاد ان بسیار مشکل است . و تا زمانیکه این حرکت ادامه دارد رهگیری و انهدام ان مشکل است .
تکنولوژی موشک SS-NX-30 از لحاظ ساخت همانند موشک SS-27 است و تنها فرق این دو ، کاهش اندک برد نهایی موشک SS-NX-30 است که برد ان را به 10 هزار کیلومتر رسانده است و دلیل این کاهش ، انطباق موشک با شلیک از زیردریایی می باشد . فرق دیگر نیز طبق گزارشات در کلاهک انهاست که موشک Bulava میتواند کلاهکهای اتمی 550 کیلو تنی حمل کند . تعداد دقیق کلاهکهایی که این موشک حمل می کند مشخص نیست اما گفته میشود کلاهکها هر یک دارای سیستمی هستند که می توانند با ایجاد چند کلاهک مجازی در دید رادارهای دشمن ، انها در رهگیری به اشتبان بیاندازند .
سیستم هدایت کلاهکها توسط کامپیوتر است که با ماهواره GLOSNASS هدایت را انجام می دهد . این سیستم ناوبری میزان دقت این کلاهکها را به حدود 350 متر رسانده است . البته به گفته برخی سایتها این دقت از این مقدار هم بیشتر است .
این موشک روی رزم ناوهای استراتژیک زیر دریایی از نوع پروژه 955 "بوری" کار گذاشته می شود. سه فروند از این نوع زیردریایی با نام های "یوری دلگاروکی"، "ولادیمیر مونوماخ" و "الکساندر نفسکی" استفاده خواهند شد.
"یوری دلگاروکی" اولین فروند از این نوع رزم ناوهایی است که باید در عرشه خود دوازده موشک SS-NX-30 را جای دهد. در ابتدا برای دلگاروکی و رزم ناوهای مشابه آن، موشک "دی-19 ام" تحت عنوان "بارک" در دفتر طراحی میاسکی ساخته شده بود. اما معلوم شد که سازندگان از حد ابعاد مجاز فراتر رفته اند (که به همین دلیل مجبور شدند زیر دریایی را با آن تطبیق دهند)، پس از آن نیز در زمان پرتاب سایر نقایص آشکار شدند. در نتیجه در سال 1998، زمانی که موشک در حد 80% آماده بود، پروژه تعطیل شده و این سفارش به انستیتو فناوری های گرمایی مسکو منتقل شد که سکوی پرتاب و مجموعه موشکی "پی. اس.-12ام.2" تحت عنوان "توپول-ام" (SS-27) را ساخته بود. موشک دریایی این انستیتو "بولاوا-ام" نام گرفت.



اما آن نیز با دشواری هایی مواجه شد. از 6 پرتاب آزمایشی 4 پرتاب با شکست کامل مواجه شدند. به اجبار آزمایش دیگری انجام شد، طبق گفته فرمانده کل نیروی دریایی روسیه موفقیت آمیز بود، اما طبق نظرات کارشناسان مستقل، بدون درخشش خاصی انجام شده بود. اینطور که کارشناسان می گویند، یکی از سه کلاهک روی موشک، به میدان تیر نرسیده است. اما این مسئله سازندگان بولاوا و مدیران آنها را نا امید نکرد. "آناتولی پرمینوف" رئیس آژانس فدرال فضایی روسیه "روس کاسموس" ( این آژانس پاسخگوی طراحی و عرضه مجموعه های موشکی استراتژیک به نیروهای مسلح و از جمله نیروی دریایی روسیه می باشد) تاکید کرده بود که قبل از عرضه موشک به نیروهای مسلح، حداقل به 12-14 پرتاب نیاز است. در عین حال وی به تجربه آمریکا اشاره داشت که ضمن ساخت موشک مشابه "Trident II" نیاز به 19 پرتاب از زمین و 9 پرتاب از زیردریایی داشتند.
همچنین در ادامه دو آزمایش دیگر برای بولاوا انجام خواهند شد و بطور کامل این آزمایش ها در سال های بعد ادامه خواهند یافت. یکی از این آزمایش ها نیز برای تعیین حداکثر برد پرواز آن خواهد بود. فعلاً مشخص نیست که به کجا پرواز می کند.
طبق اطلاعات منتشره در مطبوعات غربی، موشک سه پله ای بولاوا که با سوخت جامد کار می کند، یکی از سبک ترین موشک ها در نوع خود است. وزن آن 30 تن و برد عمل آن 8 هزار کیلومتر است. این موشک می تواند به 4 تا 10 کلاهک هسته ای مجهز شود.


احتمالاً بولاوا با 10 کلاهک در نیروهای مسلح روسیه پذیرفته خواهد شد، چرا که در غیر این صورت ارزش نظامی آن چندان زیاد نخواهد بود. مسئله در این است که زیردریایی های اتمی نوع "بوری" با 12 سکوی پرتاب موشک طراحی شده بودند. ساختمان رزم ناو "یوری دلگاروکی" دقیقاً چنین خواهد بود. اما زیردریایی بعدی از همین پروژه، یعنی "ولادیمیر مونوماخ" و "الکساندر نفسکی"، اکنون با قابلیت پرتاب 16 موشک ساخته می شوند. اگر طرح های موجود اجرا شوند، روی سه زیردریایی اتمی 44 بولاوا و 440 کلاهک هسته ای جای می گیرند. این سهمی چشمگیر در بالا بردن توان بازدارندگی استراتژیک هسته ای خواهد داشت که از دکترین نظامی روسیه سر چشمه می گیرد.
آزمایش های "بولاوا" و ویژگی های آن از اسرار دولتی روسیه هستند. اما فقط نه برای آمریکا، زیرا این کشور نمایش پرواز موشک ها و ویژگی های اصلی فنی-نظامی آن را مطابق پیمان کاهش سلاح تهاجمی استراتژیک (START-1) از دست اول دریافت می کند. بدین ترتیب این تنها رازی برای نظامیان و طراحان روسیه است و یا شاید برای شهروندان که از مالیات آنها این مجموعه های موشکی ساخته می شوند، چرا؟
یکی از علل سری بودن اوضاع پیرامون "بولاوا" و "یوری دلگاروکی" و سایر رزو ناوهای مشابه آن در این است که آنها اسیر جاه طلبی های سیاسی برخی از مقامات بلندپایه روسیه شده اند این سبب می شود که تولید انبوه "بولاوا" که هنوز تکمیل نشده آغاز شده و باری دیگر وعده داده شود که رزم ناو جدید مجهز به موشک جدید استراتژیک به نیروی دریایی روسیه عرضه خواهد شد.
آخرین زیردریایی اتمی، رزم ناو موشکی-استراتژیک نوع سنگین پروژه 941 به نام "آکولا" (طبق طبقه بندی غربی Typhoon) نیز پس از پایان یافتن آزمایش ها قرار است به "بولاوا-ام" مجهز شود. در "آکولا" بر خلاف پروژه 955، نه 12 و 16 و بلکه 20 سکوی پرتاب موشک وجود دارد. این می تواند بلافاصله پتانسیل بازدارنگی هسته ای دریایی روسیه را به میزان 200 کلاهک افزایش دهد.


حمل کننده بولاوا
"سرگی ایوانوف" معاون نخست وزیر فدراسیون روسیه اعلام داشته که مسئولین "روس کاسموس" باید موضع فعالتری در رابطه با آزمون و آماده سازی تولید انبوه مجموعه های موشکی استراتژیک "بولاوا" داشته باشند. "توجه کافی به کارهای مربوط به قطعات و سازه های مجموعه های موشکی استراتژیک "بولاوا" که باید روی زمین انجام شوند، مبذول نمی شود. کم نیستند مواردی که آزمون های عملی به محاسبات ریاضی تبدیل می شوند". در 23 دسامبر 2008پس از پرتاب موشک "بولاوا" از زیردریایی اتمی "دمیتری دانسکوی"، این موشک خودبخود نابود شده و در هوا منفجر شد.

این موشک می تواند شش یا ده بلوک هسته ای هیپرسونیک با قابلیت مانور و رهنمون سازی جداگانه داشته باشد که می توان ارتفاع و جهت مسیر پرواز آنها را تغییر داد.

در حال حاضر این موشک در زیردریاییهای کلاس تایفون روسیه استفاده می شوند ولی به زودی با تحویل اولین زیردریایی ‘ Borey’ class در این زیردریاییی نیز استفاده خواهند شد زیرا این زیردریایی پیشرفته انطباق کامل با این موشک دارد و جایگاههای موشک آن مخصوص پرتاب همین سری موشک هستند. ایران هم در رزمایش پیامبر اعظم اعلام کرد که یک نمونه از آن را ساخته و با موفقیت آزمایش کرده که تصویری از آن منتشر نشده. موشک ایرانی قادر بود که چهار هسته یا کلاهک داشته باشد.


مشخصات :
  • کلاس : SLBM
  • وزن پرتاب :36 تن
  • سیستم هدایت: اینرسی
  • طول : 11.5
  • قطر : 2 متر
  • وزن هر کلاهک: 100 الی 150 کیلوگرم
  • سال عملیاتی شدن: 2009 با ادامه آزمایشات
  • برد : 10 هزار کیلومتر
  • مراحل شلیک : 3 مرحله ، هر 3 با سوخت جامد
  • شعاع خطا : 350 متر
  • تعداد کلاهک : 10 (غیر قطعی)


برگرفته از انجمن هوافضا(مهدی وجدانی)
منابع:

همه چیز درخصوص S-500

         همه چیز در خصوص S-500


موشک S-500 از نسل جدید سیستم های سطح به هوایی جدید می باشد که برای هدف قرار دادن موشک های بالستیکی که بردی بالای 3500km دارند به کار میرود. در واقع برای موشک بالستیک کوتاه و برد متوسط طراحی شده است. همچنین برای مقابله با سیستم های کنترل وهشدار هوایی و هواپیماهای جنگ الکترونیک به کار می رود. در واقع این موشک ورژن به روز شده S-400 sa-20 Triumf است که برای مقابله با پیشرفت های جنگ الکترونیک غرب ساخته شده است. در طراحی های اولیه برد موشک در حدود 600km در نظر گرفته شده است. از مهمترین قابلیتهای S-500 این است که می تواند همزمان با 10 موشک بالستیک که با سرعت سوپرسونیک 5km/s کیلومتر برساعت پرواز می کند مقابله کند. البته در برنامه مشخص شده که قرار است قابلیت های بیشتری نیز افزوده شود.
                                                      تصاویر از s-400




همچنین گفته می شود که طرحهای نیز وجود دارد که آنرا بصورت تاکتیکال طراحی کنند. یک نمونه موشک تاکتیکال اسکندر می باشد.

از قابلیتهای موشکهای تاکتیکال می توان به:

  • شلیک شدن بصورت متحرک
  • تغییر هدف همزمان در حین حرکت
  • هدایت شده توسط انواع روشهای هدایت
  • مقاوم در برابر جنگ الکترونیک..............

اشاره کرد که موشکهای فوق پیشرفته امروزی از آنها برخورداند. البته در سال 2000 شایعاتی برای توسعه مشترک این موشک با مشارکت آمریک و روسیه بود.



هم اکنون که سال 2009 می باشد این موشک در گام های طراحی اولیه و مفهومی قرار دارد و قرار است که در سال 2012 کامل شود. همچنین ورژن دیگری در دست مطاله وجود دارد که S-1000 نامیده می شود و هنوز تفاوت بین این دو مشخص نیست.
S-500 قابلیت هایی همانند دو موشک S-400 و موشک پاتریوت 3 Advanced را در خود دارد.



اگر چه که اشتراکاتی با پروژه s-500U مربوط به دهه 60 میلادی دارد که چندان واضح نیست که اشتراکات چگونه می باشند. موشک s-500u یک سیستم ضد هواپیمایی چند کاناله بود که در نیروی هوایی و دریایی شوروی ثابق برای مقابله با دسته هواپیماهای دشمن به کار می رفت و بردی در حدود 100km داشت. طرح s-500U توسط ارتش سرخ پذیرفته نشد. دلیل آن هم این بود که فقط می توانست با موشک های بالستیک کوتاه برد درگیر شود و امکان هدف قرار دادن کم بود. از این رو به جای ان S-300 و SA-10 توسعه داده شدند. 


منبع:انجمن هوافضا(مهدی وجدانی)
مراجع:

پیشرانه ها

در یک موشک سوخت مایع، سوخت و اکسید کننده در مخازن مجزا نگه داری می شوند و از طریق سازو کاری که مرکب از لوله ها، شیدها و توربو پمپ ها می باشند ، به محفظه ی احتراق وارد شده و می سوزند.با احتراق پیشرانه گاز داغی تولید می شود که در هنگام عبور از محفظه به سرعت آن افزوده می شود و از دمای آن کاسته می گردد. به عبارت دیگر محفظه ی احتراق، انرژی شیمیایی سوخت را به انرژی جنبشی تبدیل می کند ، این است که نیروی پیشران تولید می شود.

موتورهای سوخت مایع از نظر پیچیدگی نقطه ی مقابل موتورهای سوخت جامد هستند، اما به هر حال به ازای پیچیدگی موتور های سوخت مایع مزایایی هم دارند که از آن جمله می توان به این موارد اشاره نمود که در موتورهای سوخت مایع با کنترل جریان پیشرانه به محفظه ی احتراق می توان کاهش یا افزایش نیروی پیشران و توقف یا استارت مجدد موتور را سبب گردید . در حالی که در موتورهای سوخت جامد در عین سادگی چنین امکانی تقریباً غیر ممکن است.

سوخت های مایعی که در موشک های حامل استفاده شده اند را می توان به 4 دسته تقسیم کرد:

مواد نفتی 2) مواد سرمازا 3) مواد خود مشتعل 4) پیشران های مایع قدیم

 

 

 

مواد نفتی:

 که از نفت خام تصفیه شده تهیه می شوند و شامل مخلوطی از هیدروکربن های پیچیده می باشند.

یکی از مواد نفتی استفاده شده برای سوخت موشک کروسین سنگین است، کروسین نسبت به سوخت های سرمازا ضربه ی ویژه ی کمتری دارد اما بهتر از سوخت های خود مشتعل شونده می باشد.ازاین سوخت به عنوان پیشرانه (به همراه اکسیژن مایع)دراولین بوسترهای یک مرحله ای موشک های اطلس و دلتا 2 استفاده شده است.

سرمازا:

 پیشرانه های سرمازا گازهایی هستندکه در دماهای بسیار پایین به صورت مایع نگه داری می شوند که معروف ترین آنها هیدروژن مایع به عنوان سوخت (LH2) و اکسیژن مایع (lox) به عنوان اکسید کننده می باشند. اکسیژن مایع و هیدروژن مایع به عنوان پیشرانه هایی با کارایی بالاتر در موتورهای شاتل های فضایی استفاده می شوند.

در دیگر سوخت های سرمازا با خواص مناسب برای سامانه های پیشران فضایی می توان به متان و اکسیژن مایع و فلورین مایع اشاره نمود.

قابل ذکر است که پیشرانه های سرمازا به دلیل مشکلاتی که در نگهداری طولانی مدت آنها موجب می شود برای استفاده در موشک های نظامی که بایستی مدت ها به صورت آماده ی پرتاب نگهداری شوند، چندان خوشایند و مطلوب نیست.

 

پیشرانه های خود مشتعل(هایپرگولیک):

پیشرانه هایی هستندکه سوخت واکسیدکننده به طورمجزا درون محفظه ی احتراق تزریق می شوند و بدون نیاز به آتشزنه و فقط با برخورد با یکدیگر شعله ور می شوند. که این قابلیت آن را برای سامانه های مانوری فضاپیماها که نیاز است بارها خاموش و روشن شوند ایده آل می نماید.

معمول ترین سوخت های خود مشتعل شامل هیدرازین، مونو متیل هیدرازین (MMH) و دی متیل هیدرازین نا متقارن (UDMH) می باشند.

و از اکسید کننده های خود مشتعل معروف می توان به تتروکسید نیتروژن (NTO) و اسید نیتریک اشاره نمود. در خانواده ی موشک های تیتان، موشک های ماهواره بر دلتا 2 از آیروزین50 و NTO استفاده شده است.

 

پیشرانه های مایع قدیمی

(الکل ها) به طور معمول به عنوان سوخت موشک طی سال های اولیه توسعه ی فناوری موشکی مورد استفاده قرار می گرفتند. موشک آلمانی v2 و همچنین موشک زمین به زمین ردستون آمریکا (با اکسیژن مایع و اتانول)کار می کردند. به هر حال در روند پیشرفت فناوری های موشکی با افزایش کارایی سوخت ها از الکل استقبال چندانی نشد. و آنها خیلی زود کنار گذاشته شدند.

پروکسید هیدروژن:

 یکی از اکسید کننده های قابل توجه می باشد که در موشک انگلیسی Black Arrow استفاده شده بود.

غلظت های بالای پروکسید هیدروژن را راههای تست پراکسید یا HTP می نامند که در حضور کاتالیزور به اکسیژن و بخار فوق گرم تبدیل می شود و ضربه ویژه ای در حدود 150 ثانیه ایجاد می کند.

 

پیشران جامد:

 پیشران جامد از دو بخش اکسید کننده و سوخت (کاهنده) تشکیل شده است. در این پیشران دو بخش تشکیل دهنده یعنی سوخت و اکسید کننده به طور مجزا آماده می شوند و پس از آن با یکدیگر مخلوط می شوند. این کار بدان دلیل انجام می شود که اکسید کننده به صورت پودر و سوخت یک مایع با غلظت متغیر است. این دو بخش با هم ترکیب شده و سپس تحت شرایط کاملاً کنترل شده درون پوسته ی راکت ریخته می شوند، افزون به سوخت و اکسید کننده، بخش های دیگری نیز افزوده می شوند تا کارایی پیشران افزایش یابد. معمولاً در میان پیشران جامد یک فضای خالی موسوم به حفره قرار می گیرد. با تغییر شکل و اندازه ی حفره می توان سرعت و مدت سوختن، در نتجه نیروی رانش را کنترل کرد.

دسته بندی پیشران های جامد:

 پیشران های چامد به دو گروه همگن و مرکب دسته بندی می شوند.پیشران های همگن نیز خود به دو گروه تک پایه و دو پایه تقسیم می شوند.پیشران های تک پایه آنهایی هستند که تنها از یک ترکیب برخوردار هستند و این ترکیب خواص و ویژگی های اکسید کنندگی و کاهندگی را یکجا دارد. پیشران های دو پایه متشکل از دو ترکیب معمولاً نیتروسلولز و نیترو گلیسیرین همراه با یک نرم کننده (که برای انعطاف افزوده می شود) هستند.برتری این پیشران آن است که دود نمی کند از این رو میزان انرژی و سرعت سوزش افزایش میابد.

پیشران های مرکب به صورت مخلوط نا همگن هستند و از نمک معدنی کریستالی یا ساییده شده نرم به عنوان اکسید کننده استفاده می کنند که بیشتر بخش پیشران را تشکیل می دهد.سوخت مورد استفاده معمولاً آلومینیم است. برای یکپارچه نگه داشتن پیشران از نگهداری پلیمری استفاده می شود.

برتری پیشران های جامد نسبت به دیگر انواع پیشران های شیمیایی در آن است که این پیشران ها پایدار بوده و انبار آنها ساده است.پیشران های جامد نیازی به پمپ های توربو یا ادوات پیچیده تغذیه کننده ندارند.

کاستی پیشران جامد در آن است که پس از روشن شدن، واکنش پیشران جامد را نمی توان متوقف کرد، بدین مفهوم که اگر پیشران مشتعل شود تا پایان م

پیشرانه ی پلاسما:

در واقع پیشرانه های الکتریکی هستند که می توانند سرعت های به مراتب بیشتری برای گازهای خارج شونده از نازل فراهم کنند . بنابر این برای انجام یک مأموریت نیاز به مقدار سوخت کمتری خواهند داشت. اما این روش هم محدودیت های خودش را دارد.

نخستین نمونه ها با استفاده از المنت های مقاومت دار،انرژی الکتریکی را به حرارت تبدیل کرده و می توانستند مدار را تا 3000 درجه ی کلوین داغ کنند که سرعت خروج از نازل را تا 8 کیلومتر بر ثانیه افزایش می داد.در دهه ی 80 با استفاده از این روش نیروی رانش مورد نیاز برای حفظ مدار ماهواره تأمین می شد و اوایل دهه ی 90دانشمندان توانستند با استفاده از قوس الکتریکی به دماهای بیشتر و در نتیجه به سرعت های بیشتر دست یابند. نمونه های بعدی پیشران های یونی بودند که توانشتند به سرعت 100 کیلومتر بر ثانیه برسند و بر خلاف دو مورد قبلی طول عمر بسیار زیادی در حدود 22000 ساعت داشته باشند.شکل مشترک موارد ذکر شده نیروی رانش اندک آنها است که برای گریز از گرانش زمین ناچیز است.      

در حال حاضر پیشرانه های الکترومغناطیسی MPD از جدید ترین فنّاوری سود می برند ولی نمی توانند نیروی رانش بسیار بیشتری را ایجاد کنند. در این مولّدها نیرو یک قوس الکتریکی دائمی به صورت شعاع بین میله های کاتد و آند برقرار می شود. تعامل بین جریان شعاعی و میدان مغناطیسی حلقوی سورکاتد نیرویی ایجاد می کندکه می تواند پلاسمای تزریق شده به مجموعه را شتاب دهد و در انتهای آند متمرکز کند ، در این حالت سرعت خروج پلاسما از نازل به بیش از 40 کیلومتر بر ثانیه می رسد. 

تعریف پلاسما :

پلاسما حالت چهارم ماده است و به موادی گفته می شود که در مقیاس ماکروسکوپیک خنثی می باشند، اما از تعداد زیادی الکترون های آزاد و اتم ها با مولکول های یونیزه شده و در حال بر هم کنش تشکیل شده اند. 

   البته به هر محیطی که حاوی ذرّات باردار باشد پلاسما گفته نمی شود و باید شرایطی برقرار باشد که یکی از این شرایط داشتن اثرات حجمی است.جالب است بدانید 99% مواد موجود در جهان در حالت پلاسما است، اما در شرایط طبیعی موجود در زمین که درصد بسیار کوچکی از عالم هستی را تشکیل می دهد پلاسما یافت نمی شود.

پیشران های آینده!

پیشران های گداخت هسته ای

پیشران های ماده پادماده:

هنگامی که پادماده و ماده با هم تماس پیدا می کنند،همدیگر را خنثی می کنند ولی تصادف ذرّات مخالف ، احتراق وانتشار پرتوهایی خالص رابه همراه دارد،این پرتوها باسرعت نور از نقطه ی انفجارخارج می شوند و ماده و پادماده ناپدید می شوند. انفجاری که هنگام واکنش ماده و پادماده رخ می دهد تمامی جرم ماده و پادماده را به انرژی تبدیل می کند.  

دانشمندان اعتقاد دارند که این انرژی بسیار قوی تر از انرژی های تولید شده به روش هایی است که تا به حال رایج بوده اند و می توانند نیروی پیشران بسیار زیادی فراهم سازد.  

(یک فضاپیمای پاد ماده می تواند زمان مسافرت به مریخ را از 11ماه به یک ماه کاهش دهد!)

پیشران های نوری

یکی از کاربردهای لیزرهای پرتوان ، در صنعت فضا است.

لیزر این امکان را به مهندسان می دهد تا فضاپیماهای سبکتری که نیاز به منبع انرژی ندارند ساخته و گسترش دهند.

این فضاپیماها بسیار سبک هستند و نامشان لایت کرفت است. خود رسانگر لایت کرفت به عنوان پیشران کار خواهد کرد و نور به عنوان یکی از منابع وافر انرژی در جهان به عنوان سوخت به کار گرفته خوهد شد.

فرضیه ی اساسی در پیشران نوری به کارگیری لیزرهای زمین پایه است تا هوا را به سوی نوک رسانگر گرم کرده تا محترق شود و فضاپیما را به جلو براند. 

 

منبع:

 kharkovhavafaza.blogfa.com 

http://3in4.blogfa.com

ایران و چین-ارتباط موشکی(بخش سوم)

دوستان عزیز و گرامی وبلاگ در ادامه  بخش سوم مقاله ای در مورد پیشرفت موشکی چین و ارتباط آن با صنایع دفاعی و موشکی کشورمان ایران قرار خواهیم داد که امیدواریم مورد توجه شما بزرگواران قرار گیرد ولیکن ذکر یک نکته لازم است و آن این است که در متن مقاله  و در بعضی خطوط دیدگاه مغرضانه ای نسبت به کشور عزیزمان ایران و یا نیروی افتخار آفرین حزب الله وجود دارد که بدلیل رعایت حقوق نویسنده و مترجم دستی بر ویرایش آن نبردیم ولیکن بر خود واجب می دانیم این دیدگاههای مغرضانه را نفی و محکوم کنیم. 

   

بهینه سازی ها
بیشتر بهینه سازی های انجام شده بر روی موشکهای C-802، به درخواست دولت چین انجام نگرفته بلکه این امر توسط شرکت سازندۀ چینی و سایر تولید کنندگان صورت پذیرفته و عمدۀ این بهینه سازی ها بر روی بهبود سیستم هدایت پذیری موشک متمرکز بوده است.

ارتفاع سنج
رادار ارتفاع سنج موشک را می توان با نمونۀ جدیدتر ارتفاع سنج لیزری جایگزین نمود که این سامانۀ جدید، امکان شناسایی موشک توسط سیستم‏های الکترونیکی دشمن را کم می‏کند. این سامانۀ جدید را می توان بر روی تمامی موشکهای ضدکشتی خانوادۀ YJ نصب نمود.

جستجوگرها
یکی از اولین بهینه سازی های موشک، نصب و یکپارچه سازی سامانۀ گرمایاب (infrared) به قسمت جستجوگر هدف آن است که بدین ترتیب، موشک به سیستم هدایت پذیری دوگانه مجهز شده و بسیار شبیه به موشک تایوانی Hsiung Feng II می‏گردد. سامانۀ تصویرساز جستجوگر گرمایاب و یک سامانۀ جستجوگر تلویزیونی شبیه به نوعی در موشک ضدکشتی C-701 به کار گرفته شده است، در آیندۀ نزدیک در دسترس خواهند بود. تکنولوژی سیستم تصویرسازی بر اساس گرما یا imaging infrared، از موشکهای هوا به هوای چینی برگرفته شده است. این سه نوع تصویرسازی گرمایی را می توان جایگزین رادار اولیۀ جستجوگر موشک نمود و این کار را می توان به راحتی به جای کارخانجات نظامی، در پایگاههای دریایی انجام داد.

تصویر
موشک قدرتمند ضدکشتی تایوانی Hsiung Feng II

از آنجا که سامانۀ جستجوگر تصویرساز گرمایی و جستجوگر تلویزیونی، به میزان قابل توجهی کوچکتر از رادار جستجوگر اولیۀ موشک می‏باشند، شرکت سازنده، از امتیاز فضای بیشتر جهت نصب و ترکیب انواع گوناگونی از جستجوگرها نظیر راداری، تصویرسازی گرمایی، تلویزیونی- تصویرسازی گرمایی، دو بانده (گرمایاب و تصویرساز گرمایی)، تلویزیونی- گرمایاب خواهد داشت؛ ضمن اینکه نصب این مجموعه از سامانه های گوناگون هدایت پذیری، در پایگاههای نیروی دریایی امکان پذیر است. بر طبق اظهارات سخنگوی جدید کارخانۀ سازنده، به دلیل بروز برخی مشکلات، در سه ماهه آخر سال 2006 هیچ سفارشی برای دریافت مجموعۀ جستجوگرهای دوگانۀ راداری و گرمایاب دریافت نشده است.

ارتباط داده ای
ارتباط داده ای، رابطۀ مستقیمی با جستجوگر راداری و یا سیستم دوگانۀ رادار و گرمایاب نصب شده در موشک C-802 دارد که به موشک، توانایی شناسایی و دریافت اطلاعات هدف را می بخشد و این اطلاعات مربوط به هدف را می توان از طریق هواپیما به موشک انتقال داد و این امر به تازگی در حال تبدیل شدن به یک استاندارد در هدایت پذیری موشک است. اولین شلیک موفقیت آمیز موشک C-802 به وسیلۀ ارتباط داده ای، توسط قایق پرندۀ Harbin SH-5 (هواپیمای دریانشین ضد زیردریایی نیروی دریایی چین، کپی شده از روی ایلوشین28 روسی) که مجهز به راداری ساخت بریتانیا بود، صورت پذیرفت و اندکی بعد، به وسیلۀ هواپیمای گشت دریایی Y-8 (هواپیمایی کپی شده از روی آنتونوف12 روسی با نام دیگر Yun-8) که رادار ساخت کانادای Litton بر روی آن نصب بود، انجام گرفت.

تصویر
قایق پرندۀ Harbin SH-5 مجهز به راداری ساخت بریتانیا، ویژۀ عملیات ضد زیردریایی و نجات


تصویر
هواپیمای گشت دریایی Yun-8 مجهز به راداری ساخت شرکت کانادایی Litton

این سامانۀ ارتباط داده ای، در اصل برای موشک جدید YJ-83 یا C-803 (جانشین YJ-82 یا C-802) طراحی و ساخته شده بود؛ موشکی که در واقع برگرفته شده از گونۀ بهینه شدۀ موشک YJ-82 / C-802 است. با توجه به به کارگیری ارتباط داده ای با جستجوگر رادار درون موشک، یک ارتباط داده ای جدیدتر که با هر سه نوع جستجوگر موجود برای موشکهای سری YJ سازگار باشد، با موفقیت کامل طراحی شده است که موشک را قادر می‏سازد تا خدمۀ پرتاب کنندۀ موشک که یک هواپیما، هلیکوپتر یا کشتی جنگی می‏تواند باشد، با توجه به تصویرسازی بدست آمده از طریق جستجوگر گرمایی، می توانند تصویر حاصل را به وسیلۀ نمایشگر تلویزیونی یا نمایشگر تصویرسازی گرمایی مشاهده نمایند و بنابراین اهداف مهمتر و پراهمیت تر را جهت اصابت موشک انتخاب نمایند، درست همانند وضعیتی که خلبان جنگندۀ آمریکایی A-10 برای شلیک موشکهای هوا به زمین ماوریک (AGM-65) برای انتخاب اهداف مهمتر در جریان جنگ سال 1991 خلیج فارس (عملیات طوفان صحرا) در اختیار داشت.

قابلیت پرتاب زمینی موشک، یک برتری بزرگ برای حالتی است که اهداف متحرک روی زمین، می توانند وارد کارزار شده و باعث دردسر شوند. البته این برای هنگامی است که موشک به سامانۀ جستجوگر تلویزیونی و تصویرساز گرمایی مجهز است، نه جستجوگر راداری. از آنجایی که ارتباط داده ای تنها با جستجوگر راداری می تواند مرتبط شود، در نوع جدیدتر طراحی شدۀ سامانۀ ارتباط داده ای، این امکان وجود دارد تا کاربر موشک، حتا پس از پرتاب، مسیر موشک را تغییر داده و هدف دیگری را انتخاب نمایند. با این وجود هنوز هیچ مدرکی دال بر اینکه کاربر موشک بتواند از طریق ارتباط داده ای، همانند موشک ضدکشتی هارپون، فاز نهایی اصابت موشک را کنترل نماید، وجود ندارد. سامانۀ جدیدتر طراحی شدۀ ارتباط داده ای، تفاوتهای بسیاری با جستجوگر راداری مرتبط شده با ارتباط داده ای نوع قدیمی، از نظر سخت افزار الکترونیکی و برنامه های نرم افزاری دارد.

ریل پرتاب موشک
برای گونۀ هواپرتاب موشک، یک ریل منطبق با سیستم بین المللی ویژۀ موشک C-802 طراحی شده است که به طرز قابل توجهی، از زمان مورد نیاز بارگذاری و نصب موشک در پرندۀ مورد نظر می کاهد. به جز این، با استفاده از این ریل استاندارد جدید، می توان هر هواپیمای چینی را به موشکهای ضدکشتی YJ-82K یا KD-88 مجهز نمود:

تصویر


محتویات
برای گونه های سطح پرتاب، چینی ها یک پرتابگر جدید حاوی مخزن موشک را طراحی کرده اند که اجازه می‏دهد موشکهای سری YJ-8 یعنی C-801 و C-802 و موشک ضد زیردریایی CY-1 درون این مخزن استاندارد موشک بارگذاری شوند.

مکان یابی جهانی از طریق ماهواره
با آخرین بهینه‏سازی انجام شده، هر دو سیستم هدایت پذیری به وسیلۀ مکان‏یاب جهانی GPS آمریکایی و GLONASS روسی ترکیب شده‏اند. گزارشهای موجود حاکی از آن هستند که این تکنولوژی چینی‏ها با استفاده از تکنولوژی آمریکایی بمب های عمل نکردۀ هوشمند JDAM که در جریان جنگ ناتو با یوگوسلاوی سابق مورد استفاده قرار گرفتند، بدست آمده است. سیستم هدایت پذیری GPS/GLONASS را همچنین می‏توان با سایر سامانه‏های هدایت‏پذیری یا به طور مستقل مورد استفاده قرار داد. هنگامی که ترکیب جستجوگرها در ماموریتی ضدکشتی مدنظر باشد، سامانه مکان‏یابی جهانی، شاخص‏های پروازی را بهبود می‏بخشد، باعث بهینگی مصرف سوخت موشک می‏شود، و بنابراین برد موشک را افزایش می‏دهد و برای پرتابهای زمینی که همراه با نقشه‏های دیجیتال از سطح زمین باشد، بسیار مقرون به صرفه‏تر از سیستم راداری ویژۀ پرواز در ارتفاع پست (terrain-following radar) از کار در می آید. (با توجه به اینکه ارتفاع پرواز موشک به هنگام استفاده از رادار پرواز در ارتفاع پست، پیشتر باید در اختیار بوده و در حافظۀ کامپیوتر رادار قرار گرفته باشد)

به هر صورت به دلایل مالی، تنها مجموعۀ جدید طراحی شدۀ «پرتابگر / مخزن موشک» بهینه سازی گردید و سیستم ارتباط داده ای مرتبط با سیستم هدایت‏پذیری رادار جستجوگر و همچنین سیستم هدایت پذیری مرتبط با رادار و سیستم گرمایاب تنها به خدمت ارتش جمهوری خلق چین درآمده است و با وجود تلاشهای فراوان کارخانۀ سازنده، تاکنون هیچ مشتری خارجی برای گونۀ بهینه سازی شدۀ موشک C-802 پیدا نشده است.

موشک C-802A
در جریان نمایشگاه هوایی ژوهای که در اواخر اکتبر و اوایل نوامبر سال 2006 برگزار گردید، گونۀ پیشرفته شده ای از موشک C-802 به نمایش گذاشته شد. اندازۀ این موشک پیشرفته مشابه همان C-802 استاندارد بود اما برد آن بنا به ادعای سازنده به 180 کیلومتر رسیده بود. سایر اطلاعات موجود دربارۀ این موشک جدید، بسیار محدود هستند و تنها مشخص شده که این موشک، با جستجوگر راداری، وارد خدمت در ارتش چین گشته است.

موشک YJ-83 یا C-803
چینی ها موشک ضدکشتی جدید YJ-83 یا C-803 را بر اساس همان موشک قدیمی YJ-82 طراحی کرده اند. سرطراح ارشد موشک، که همان طراح موشک YJ-85 است که آخرین نسل از موشکهای سری YJ محسوب می‏گردد، آقای هانگ رویزانگ (Huang Ruisong یا黄锐松) نام دارد و کسی است که توانسته پس از بازنشستگی آقای لیانگ شونی (Liang Shounie یا梁守聂)، با موفقیت جای وی را پر نماید.

تصویر
اولین نمایش عمومی موشکهای جدید YJ-83 در تلویزیون دولتی چین

موشک جدید YJ-83 اگرچه از یک موتور توربوجت جهت پیشرانش بهره می‏برد، اما در فاز نهایی، به سرعت مافوق صوتی بیش از 1.3 ماخ دست پیدا می‏کند و برد عملیاتی آن، فراتر از 255 کیلومتر به هنگام پرتاب هوایی و 150 تا 200 کیلومتر به هنگام پرتاب سطحی اعلام شده است. مدل اولیۀ موشک ضدکشتی YJ-83 برای نخستین بار در جریان رژه روز ملی سال 1999 به نمایش عموم گذاشته شد و تنها به یک جستجوگر راداری مجهز بود. جستجوگرهای بهبود یافتۀ ویژۀ YJ-82 یا C-802 نیز همچنان برای YJ-83/C-803 قابل استفاده هستند، اما هنوز به درستی مشخص نیست که چینی ها این نوع جستجوگرهای بهینه شدۀ C-802 را برای C-803 نیز انتخاب کرده اند یا نه. مجموعۀ پرتابگر / مخزن موشک که برای موشکهای جدیدی نظیر C-802 و C-803 طراحی گشته بود، همچنین قادر است انواع قدیمی موشکهای ضدکشتی نظیر موشک ضد زیردریایی CY-1 را نیز حمل و پرتاب کند.

یک آنتن ویژۀ ارتباطات داده ای نیز بر روی موشک جاسازی شده است تا جستجوگر موشک قادر باشد به هنگام پرواز موشک در میانه های مسیر، اطلاعات هدف یا هدفها را از طریق پایگاههای دیده بانی دریایی نظیر هواپیماهایی چون قایق پرندۀ Harbin SH-5، هواپیمای گشت دریایی Y-8X و هلیکوپترهای نظیر Z-8 و Z-9 دریافت نماید و این ویژگی، به یک شاخص استاندارد برای تمامی موشکهای ضدکشتی در حال تولید تبدیل شده است.

تصویر
بمب افکن سنگین H-6G قادر است تا 4 موشک ضدکشتی YJ-83K را حمل و پرتاب نماید

بر خلاف اینکه جستجوگرهای بهینه سازی شدۀ نصب شده بر روی موشک YJ-82/C802 عینن بر روی موشک جدید YJ-83/C-803 نصب شده‏اند، سیستم ارتباط داده ای جدیدی ویژۀ YJ-82/C-803 طراحی و ساخته شده است و بنابراین این سیستم ارتباط داده ای، به عنوان آخرین بهینه سازی این سامانه، بر روی موشکهای از قبل ساخته شدۀ YJ-82/C-802 نصب شده‏اند. با تمامی این اوصاف، هنوز به روشنی معلوم نیست که سیستم ارتباط داده ای تنها با جستجوگر راداری انطباق دارد و یا با جستجوگر دوگانۀ راداری و گرمایاب و یا اینکه با تمامی جستجوگرها.

با توجه به سرعت مافوق صوت موشک در فاز نهایی، برای موشک، حالت پرواز ارتفاع پست غیرممکن است و بدین جهت موشکهای جدید C-803، قابلیت پرتاب زمینی علیه اهداف روی زمین نظیر موشک قدیمی C-802 وجود ندارد؛ در عوض موشک C-803 توانایی محدودی در حمله از ساحل به اهدافی در نزدیکی ساحل را دارد. با وجود پیشرفتگی موشک، آیندۀ موشک YJ-83 یا C-803 نامعلوم است، زیرا موشک بسیار پیشرفته تری به نام YJ-12 توسط شرکت چاینا هایینگ الکترومکانیکال تکنالوجی آکادمی (中国海鹰机电技术研究院) طراحی شده است و سرطراح این موشک جدید، کسی نیست جز آقای هانگ رویزانگ (黄锐松)، یعنی همان کسی که طراحی YJ-83 یا C-803 را بر عهده داشته است. بنابراین با وجود دسترسی به موشکی بسیار پیشرفته تر، بعید به نظر می‏رسد که موشک YJ-83/C-803 در تعداد زیاد وارد خدمت گردد.

موشک کروز هوا به سطح KD-88
ارتش جمهوری خلق چین، امروزه به موشکهای زمین پرتاب YJ-81 و موشکهای هواپرتاب ضدکشتی KD-88 یا KongDi-88 مجهز است. موشک جدید KD-88 برای نخستین مرتبه در جریان نمایشگاه هوایی ژوهای 2006 به نمایش درآمد و به تاریخ نوامبر 2006 در نشریات معرفی گردید. موشک KD-88 از نظر مفهوم و کارکرد، شباهت بسیاری به موشک آمریکایی SLAM (موشک دورپرتاب ضد اهداف زمینی) دارد و این در حالی است که پایه و اساس طرح موشک، بر اساس یک موشک ضدکشتی است که برای حمله به اهداف زمینی، در آن تغییراتی اعمال شده است.

تصویر
جنگندۀ JH-7A مجهز به موشک KD-88

این موشک قادر است سرجنگی بسیار قدرتی به وزن 165 کیلوگرم را حمل کرده و به سرعتی در حدود 0.9 ماخ دست پیدا کند و فاصله ای در حدود 180 تا 200 کیلومتر را بپیماید. موشک از سیستم ناوبری اینرسیایی، با همراهی ارتباط داده ای جهت تصحیح مسیر، و یک رادار فعال آشیانه یاب جهت هدایت پذیری نهایی بهره می‏برد. ادعا شده که این موشک توانایی حمله به کشتی‏های مستقر در بندرگاهها یا اهداف ثابت روی زمین را داراست. این موشک توسط جنگنده بمب افکن JH-7 و بمب افکن سنگین H-6 حمل و پرتاب می‏شود. برخی از بهینه سازی و توسعۀ موشک KD-88 احتمال دارد استفاده از سیستم مکان یاب جهانی GPS، هدفیابی تلویزیونی و استفاده از یک رادار غیرفعال (بدون اثرات ردیابی توسط دشمن) جهت افزایش دقت برخورد باشد.


موشکهای ضدکشتی و موفقیت اندک در جنگها
موشک فرانسوی ضدکشتی اگزوسه موفقیت اندکی در جنگها داشته است. در جنگ سال 1982 فالکلند، مابین بریتانیا و آرژانتین، آرژانتینی ها با به کارگیری جنگنده های سوپر اتاندارد و موشکهای اگزوسه، تنها یک موفقیت کسب نمودند و آن، هدف قرار دادن ناو شفیلد نیروی دریایی انگلیس بود؛ مابقی موشکهای اگزوسه پرتابی به هدر رفتند.

تصویر
ناو شفیلد انگلیس، اندکی پس از اصابت موشک ضدکشتی اگزوسه آرژانتینی (جنگ 1982 فالکلند)


تصویر
جنگندهء سوپر اتاندارد آرژانتینی در حال شلیک موشک ضدکشتی اگزوسه (جنگ 1982 فالکلند)

هنگامی که موشک YJ-8 / C-801 طراحی و ساخته شد، چینی ها برای به خدمت گیری این موشک، دست به انجام یک سری آزمایشات زدند تا میزان دقت موشک در برخورد به اهداف را بسنجند. در یکی از این آزمایشات از جنگندۀ ضعیف چینی Q-5B Fantan استفاده گردید اما موفقیتی حاصل نشد و با توجه به بروز برخی مشکلات جدی در رفع عیوب این جنگنده و یا تطبیق موشک با این جنگنده، نیروی دریایی جمهوری خلق چین بر آن شد تا اولین سری از موشک جدید خود را که YJ-8 نامیده می‏شد، بر روی یک قایق گشت تندروی دریایی نصب نماید.

تصویر
جنگندۀ ضعیف Q-5B Fantan در انجام آزمایشات پرتابی موشک YJ-8 ناتوان از کار درآمد

نخستین آزمایش پرتاب از طریق قایق تندرو که در سال 1984 انجام گرفت با شکست مواجه گردید و دو موشک از سه موشک پرتابی به هدر رفتند. اطمینان پذیری بسیار ضعیف (کیفیت پائین سیستم‏های الکترونیک) یکی از اجزاء موشک YJ-8 دلیل این ناکامی اعلام شد. موشک رفع عیب شده دوباره به سال 1985 مورد آزمایش قرار گرفت و توانست هر شش هدف خود را مورد اصابت قرار دهد؛ هرچند که چینی ها هیچگاه جزئیات این آزمایشات را اعلام نکردند ولی اطمینان پذیری جنگی موشکهای سری YJ هنوز در پردۀ ابهام قرار دارد. با توجه به ناکامی موشکهای پرتابی اگزوسه در جنگ سال 1982 فالکلند و همچنین جنگ سالهای 1980 تا 1988 ایران و عراق، که موشکهای پرتابی عراقی ها، اغلب به هدر می رفتند و یا با اقدامات نرم و سخت افزاری نیروی دریایی ایران، هدف خود را گم می نمودند، باید در توانمندی کپی موشک اگزوسه، یعنی YJ-8 تردیدهای جدی نمود.

تصویر
کارشناسان چینی، پس از ناکامی جنگندۀ Q-5، موشک YJ-8 را جهت آزمایشات پرتابی بر روی یک قایق تندروی گشت دریایی نصب می کنند

به تاریخ 1987، یک فروند میراژ اف1 عراقی، یک (بنا بر برخی گزارشها دو) موشک اگزوسه را به سمت ناو آمریکایی یو اس اس استارک شلیک کرد و باعث خسارت شدید مالی و انسانی در این ناو گردید. گفته می‏شود ناو در حالت آماده‏باش جنگی نبوده و سیستم‏های دفاعی آن خاموش بوده‏‏اند.

تصویر
ناو یو اس اس استارک (روز بعد از اصابت موشک اگزوسه)

در جریان ماجراجویی گروهک حزب الله لبنان در تابستان سال 2006 در حمله به یک گشتی اسرائیل در داخل خاک آن کشور، اسرائیل وارد کارزاری جهت نابودی زیرساختها و پادگانهای نظامی حزب الله گردید که توسط نیروهای سپاه پاسداران ایران برپا شده بودند. در جریان این واقعه که نبرد 33 روزه نامیده می‏شود، عمدۀ عملیاتهای نظامی اسرائیل توسط نیروی هوایی صورت پذیرفتند و این نیرو بیش از 11750 سورتی ماموریت جنگی در طی این نبرد به انجام رساند. در این بین، چند کشتی جنگی نیروی دریایی اسرائیل، جهت انجام حملات دقیق توپخانه‏ای از بندر حیفا به سواحل لبنان نزدیک شدند. حزب الله لبنان که یک گروه بسیار کوچک نظامی و تسلیحاتی است، با استفاده از نیروهای ارشد و زبدۀ سپاه پاسداران حکومت اسلامی ایران، سعی نمود با شلیک موشکهای دوش پرتاب، پرواز جنگنده های اسرائیلی را مختل سازد که در این کار موفق نبود؛ اما یگانی از نیروی دریایی سپاه پاسداران، که مجهز به موشکهای ساحل پرتاب C-802 (یا C-701) بودند، یک رزمناو اسرائیلی به نام Hanit از کلاس ساعر 5 یا Sa'ar 5 را هدف قرار دادند و منجر به خساراتی در این ناو شدند. رزمناو اسرائیلی که هیچگاه ناویان آن گمان نمی‏کردند توسط موشک ضدکشتی از سواحل لبنان هدف قرار گیرند، آمادگی لازم را نداشتند، ضمن اینکه فاصلۀ اندک پرتابگر موشک تا ناوی که در نزدیکی ساحل لبنان قرار داشت، زمان لازم جهت هدفیابی و ساقط کردن موشک ضدکشتی پرتابی از ساحل را بسیار کاهش می‏داد.

تصویر


منبع:http://aerospacetalk.ir/forum/viewtopic.php?f=5&p=88082#p88082

ایران و چین-ارتباط موشکی(بخش دوم)

دوستان عزیز و گرامی وبلاگ در ادامه مقاله ای در مورد پیشرفت موشکی چین و ارتباط آن با صنایع دفاعی و موشکی کشورمان ایران قرار خواهیم داد که امیدواریم مورد توجه شما بزرگواران قرار گیرد ولیکن ذکر یک نکته لازم است و آن این است که در متن مقاله  و در بعضی خطوط دیدگاه مغرضانه ای نسبت به کشور عزیزمان ایران و یا نیروی افتخار آفرین حزب الله وجود دارد که بدلیل رعایت حقوق نویسنده و مترجم دستی بر ویرایش آن نبردیم ولیکن بر خود واجب می دانیم این دیدگاههای مغرضانه را نفی و محکوم کنیم. 

  

گونه های مختلف موشک YJ-82 یا C-802
* YJ-82 یا C-802 : گونه پایه و اصلی
* YJ-82K یا C-802K : گونه هواپرتاب
* YJ-83 یا C-803 : گونه ای که برد آن به 150 تا 200 کیلومتر و در گونة هواپرتاب تا بیش از 255 کیلومتر افزایش یافته است. (گمان می‏رود فاز نهایی پرواز آن به سمت هدف، با سرعت مافوق صورت انجام می‏پذیرد)
* C-802KD
* KD-88
* Noor : نمونه پیشرفته ای ویژه نیروی دریایی سپاه پاسداران حکومت اسلامی ایران

تصویر

در اوایل سال 2000 گزارش شد که رژیم کمونیست کره شمالی و حکومت اسلامی ایران، به طور مشترک بر روی ساخت نمونه پیشرفته‏ای از موشک C-802 کار می‏کنند. موشکهایی که ایرانی‏ها در ابتدا از چینی‏ها دریافت کردند، تا حد زیادی از رده خارج بودند و حکومت اسلامی ایران جهت بهینه‏سازی آنها به استفاده از تکنولوژی موشکی کره شمالی روی آورد. امروزه این دو کشور به طور عمده بر روی بهبود میزان دقت اصابت موشک همکاری می‏نمایند.

موشک YJ-82 از نظر ظاهری، یعنی بدنه و دریچة مکش هوای مورد نیاز موتور توربوجت، بسیار شبیه به موشک YJ-8 به نظر می‏رسد. موشک دارای بدنه‏ای نازک و دماغه‏ای تخم مرغ شکل است. همچنین دارای 4 بالچة مثلثی شکل در قسمت جلو، چهار بالچة کنترلی کوچکتر و چهار بالچة انتهایی پایدارکننده می‏باشد. بالچه‏های پایدار کنندة انتهایی، بر روی قسمت بوستر موشک تعبیه شده‏اند و پس از آنکه بوستر از موشک جدا شد، آنها نیز رها می‏شوند. دریچة مکش هوای ورودی، بین بالچه‏های اصلی و در قسمت زیرین موشک تعبیه شده است و از این منظر، موشک یک کپی کامل از موشک انگلیسی ضدکشتی Sea Eagle محسوب می‏گردد.

هنگامی که موشک پرتاب می‏گردد، بوستر که یک راکت سوخت جامد است، در عرض چند ثانیه، سرعت موشک را از صفر به 0.9 ماخ می‏رساند. پس از اتمام سوخت بوستر، قسمت بوستر از بدنة موشک جدا می‏شود و موتور توربوجت موشک شروع به کار می‏نماید. سپس موشک به کمک سامانۀ هدایت پذیری اینرسیایی خلبان خودکار و همچنین ارتفاع سنج رادیویی، با سرعت کروزی در حدود 0.9 ماخ، و ارتفاع پروازی مابین 10 تا 20 متر از سطح دریا (با توجه به وضعیت آب دریا)، به سمت هدف پرواز می‏نماید و این در حالی است که ارتفاع پرواز موشک YJ-81 یا همان C-801 چیزی مابین 20 تا 30 متری سطح دریاست و از این نظر، توسط رادار کشتی‏های جنگی به آسانی قابل ردگیری است.

تصویر
بوستر موشک C-801، اندک مدتی پس از پرتاب، از بدنۀ اصلی موشک جدا می‏گردد

هنگامی که پرواز موشک به سمت هدف وارد آخرین فاز خود می‏گردد، سیستم هدایت پذیری موشک از اینرسیایی، به سامانۀ هدفیاب راداری منتقل می‏شود. با اولین قفل راداری، YJ-82 همانند موشک اگزوسه، در چند کیلومتری نزدیک به هدف، ارتفاع پروازی خود را به چیزی مابین 3 تا 5 متری سطح دریا کاهش می‏دهد و این مقدار در C-801، چیزی در حدود 5 تا 7 متر می‏باشد. موشک در فاز نهایی رسیدن به هدف، امکان دارد با انجام مانورهایی، به هدفی بسیار مشکل برای سیستم‏های دفاعی کشتی دشمن تبدیل گردد. هنگامی که موشک به فاصلۀ بسیار اندکی از هدف رسید، جهت وارد ساختن ماگزیمم خسارت، در ارتفاع سطح دریا به سمت هدف مورد نظر خود شیرجه می‏زند. در ششمین نمایشگاه هوایی ژوهای در چین که در اواخر سال 2006 برگزار گردید، شرکت سازندۀ موشک YJ-82 اظهار داشت که بر روی سیستم نزدیک شدن به هدف از نوع pop-up (افزایش یکباره ارتفاع در نزدیکی هدف) و همچنین تعیین مسیر دقیق پرواز به وسیلۀ نقاط از پیش تعیین شده (Checkpoint)، در حال کار و تحقیق هستند.

همانطور که دانستیم، هدایت پذیری موشک تا اواسط مسیر پرواز، به وسیلۀ سیستم اینرسیایی انجام می‏پذیرد و پس از آن، سیستم رادار درونی موشک به کار می‏افتد و موشک را هدایت می‏نماید. به هنگام هدایت پذیری اینرسیایی، موشک YJ-82 از یک ارتفاع سنج رادیویی جهت استفاده توسط سامانۀ خلبان خودکار موشک بهره می‏برد. فاز نهایی هدایت راداری موشک توسط سیستم تک پالس (monopulse) با در نظر گرفتن مقاومت بالا در برابر اغتشاشات الکترونیکی، انجام می‏پذیرد. سیستم دقیق ارتفاع سنج رادیویی، این امکان را مهیا می‏سازد تا موشک در کمترین ارتفاع ممکن از سطح دریا، یعنی چیزی بین 20 تا 30 متر، پرواز نماید.

موشک YJ-82 از سرجنگی به وزن 165 کیلوگرم مجهز به زره مقاوم، با قابلیت انفجاری ترکشی ضد نفر و با تکیه بر انرژی جنبشی حاصل از برخورد جهت سوراخ کردن و نفوذ به درون بدنۀ کشتی بهره می‏برد. به جز اینها، درصد امکان برخورد YJ-82 به هدف، بسیار بیشتر از موشک نسل قبل YJ-81 و YJ-8 می‏باشد.


کاربران موشک C-802 یا YJ-82
* نیروی دریایی بنگلادش
* نیروی دریایی اندونزی: بر روی شناور تندروی FPB 56 Nav 5 که تحت لیسانس از روی ناوچۀ آلمانی آلباتروس (Albatross) تولید شده است.
* نیروی دریایی پاکستان: گزارش شده است که پاکستانی‏ها تعداد بسیار زیادی از این موشکها را تحت لیسانس در داخل کشورشان خریداری و مونتاژ کرده‏اند.
* نیروی دریایی میانمار (برمه)
* نیروی دریایی تایلند: این نیرو، با از رده خارج ساختن موشکهای قدیمی C-801 یا YJ-81، کار تجهیز ناوچه های موشک انداز نوع 053 اچ تی (Type 053HT) خود به موشکهای YJ-82 را آغاز کرده است.
* گروهک حزب الله لبنان: این نیرو، همانند سایر جنگ افزارهایش، تعدادی موشک ضدکشتی را از حکومت اسلامی ایران دریافت کرده است.
* حکومت اسلامی ایران: بر طبق تصاویر ماهواره‏ای پنتاگون و همچنین برخی گزارشها، ایرانی‏ها تعداد 60 فروند موشک ضدکشتی YJ-82 در پرتابگرهایی در ساحل جزیره قشم مستقر ساخته‏اند. ایرانی‏ها (نیروی دریایی سپاه پاسداران) در ابتدا تعداد 150 فروند موشک YJ-82 بلافاصله پس از آغاز جنگ سال 1991 خلیج فارس خریداری کردند، اما به واسطۀ فشار آمریکایی‏ها، چینی‏ها تحویل کامل آنها را معلق ساختند و تنها تا پایان سال 1996، تنها 60 موشک را در اختیار ایران قرار دادند.

تصویر
بر طبق تصاویر ماهواره‏ای پنتاگون و همچنین برخی گزارشها، ایرانی‏ها تعداد 60 فروند موشک ضدکشتی YJ-82 در پرتابگرهایی در ساحل جزیره قشم مستقر ساخته‏اند


تصویر
چینی‏ها تعداد 15 فروند شناور گشتی هودونگ (Houdong FAC) مجهز به موشکهای YJ-82 را در اختیار نیروی دریایی سپاه پاسداران حکومت اسلامی ایران قرار داده‏اند

به جز این، چینی‏ها تعداد 15 قایق گشت را که به این موشکها مجهز می‏شود، در اختیار نیروی دریایی سپاه پاسداران حکومت اسلامی ایران قرار داده‏اند. وزارت دفاع حکومت اسلامی ایران، تحت لیسانس چین، نمونۀ بهینه شدۀ ساخت داخل این موشک را با نام نور (Noor) تولید می‏کند. رژیم اسلامی ایران، مظنون اصلی در تجهیز گروهک تروریستی حزب الله لبنان به تعداد نامعلومی موشک ضدکشتی YJ-82 محسوب می‏شود. یکی از این موشکها در جریان جنگ 33 روزه تابستان 2006، به یک ناوشکن اسرائیلی برخورد کرد و خسارتهایی جدی به آن وارد آورد.

تصویر
تصویر
امروز اغلب شناورهای دریایی سپاه پاسداران حکومت اسلامی ایران به موشکهای ضدکشتی C-802 که با نام نور در داخل مونتاژ می‏شوند، مجهز شده‏اند

موشک نور
نور، موشک برد بلند ضدکشتی C-802 چینی است که توسط ایرانی ها بهینه سازی شده و تولید می‏شود. این موشک به جای موتور توربوجت چینی، از موتور ایرانی طلوع-4 یا Toloue-4 بهره می‏برد که قادر است توانی برابر 3.7 کیلونیوتن را در 29500 دور در دقیقه تولید کند. نور 200 کیلومتر برد دارد. گزارش شده است که موشک نور، بدون نیاز به رادار دید در افق یا Over-The-Horizon-Targeting (به اختصار رادار OTHT) قادر است به مسافتهای دورتری نیز دست یابد. در مسافتهای دور، به علت انحنای طبیعی کرۀ زمین، بدون رادار دید در افق، امکان دست یابی به هدف مورد نظر وجود ندارد.

تصویر
موشک نور در جریان رژه ای نظامی در تهران به نمایش گذاشته شده است

موتور توربوجت پیشرفته و بسیار کم مصرف طلوع4 یکی از نخستین تولیدات ایرانی ها در زمینۀ موتورهای جت به شمار می‏رود. ادعا شده است که موتور مینی جت طلوع4 در شرکت صنایع هواپیمایی ایران (IACI) طراحی و ساخته شده است. این موتور بر اساس مهندسی معکوس از یک طرح فرانسوی بدست آمده است. امروزه بسیاری بر این عقیده اند که موشک ضدکشتی C-802 مونتاژ ایران که Noor نامیده می‏شود، و همچنین مدلی از هواپیماهای بدون سرنشین یا UAV ساخت ایران به این موتور مجهز شده‏اند. موتور مینی جت طلوع-4 دارای محور سه مرحله ای و طول 1.3 متر است.

تاریخچۀ جنگی
به گارگیری دو موشک YJ-82 یا C-802 توسط نیروهای زبدۀ سپاه پاسداران ایران به تاریخ 14 جولای 2006 در جریان جنگ 33 روزه حزب الله با اسرائیل، باعث ایراد خساراتی در یک رزمناو اسرائیلی گردید. دو موشک یاد شده، با برخورد به رزمناو INS Hanit، باعث وارد آمدن خساراتی به این کشتی جنگی شده و چهار تن از ملوانان آن را نیز کشتند. مقامات دولت چین اظهار داشتند که موشکهای یاد شده، C-802 نبوده و مدرکی مبنی بر دریافت این موشکها از منابع چینی وجود ندارد. رژیم اسلامی ایران که مظنون اصلی در تجهیز گروهک حزب الله لبنان به این موشک است، تاکنون از تایید یا تکذیب این مسئله خودداری کرده است. رزمناور Hanit، متحمل خساراتی در قسمت موتورخانه گردید و بر طبق برخی گزارشها، برخورد یکی از موشکها، باعث جدا شدن موتور کشتی از آن و پرتاب آن به دریا شد؛ اما پس از بازگرداندن رزمناو یاد شده به بندرگاه حیفا، مشخص گردید که میزان خسارات، کمتر از آن چیزی است که در ابتدا تصور می‏شد.

تصویر
رزمناو اسرائیلی Hanit و خسارات ناشی از برخورد موشک (های) C-802 (و یا شاید C-701)

با توجه به میزان خساراتی که از برخورد یک موشک ضدکشتی نظیر هارپون حاصل می‏شود، (با توجه به اینکه حدود 1.5 برابر بزرگتر از C-802 می‏باشد و به طور معمول با یک برخورد، قادر است یک رزمناو سنگین را به طور کامل از کار بیندازد)، به نظر می‏رسد موشکی (یا موشکهایی) که توسط حزب الله لبنان مورد استفاده قرار گرفته بود، C-802 نبوده و شاید نمونۀ کوچکتر و ضعیفتر آن یعنی C-701 بوده است که توسط رژیم اسلامی ایران، با نام کوثر (Kowsar) مونتاژ می‏گردند. به کارگیری یک یا دو موشک چینی C-701 یا کوثر، به طور تقریبی قادر است یک ناوچۀ تندروی سبک وزن را غرق نماید، در حالی که طبق گزارشها، میزان خسارات بیش از این بوده است. به عبارتی دیگر، میزان خسارات انفجار موشک برخورد کرده به رزمناو اسرائیلی Hanit، چیزی معادل 50 کیلوگرم برآورد شده است؛ اگرچه سندی برای این ادعا وجود ندارد اما به نظر می‏رسد موشک به کار گرفته شده توسط حزب الله لبنان، همان C-802 بوده است.

تصویر
تصویر
میزان خسارات وارد شده به رزمناو اسرائیلی کمتر از میزانی بود که از یک موشک ضدکشتی C-802 انتظار می رفت

رزمناو اسرائیلی Hanit از سامانه‏های بسیار پیچیده و پیشرفتۀ چندلایۀ دفاع ضد موشکی بهره می‏برد: یک توپ فالانکس (Phalanx CIWS)، موشکهای ضدموشک باراک (Barak)، فریبنده‏های Chaff و سیستم اقدام متقابل الکترونیکی. به طور منطقی این مجموعه می‏بایستی قادر به مقابله با یک موشک ضدکشتی نظیر YJ-82 باشد، اما با توجه به گزارش ارتش اسرائیل، به هنگام برخورد C-802، این سیستم‏ها به دلایل زیر ناتوان بودند:
* هیچگونه اطلاعاتی دال بر مجهز بودن حزب الله لبنان به چنین موشکی وجود نداشت؛
* با توجه به اینکه حزب الله لبنان نیروی هوایی در اختیار نداشت، ناویان Hanit سیستم ضدموشک کشتی را غیرفعال کرده بودند، زیرا با حضور گسترده و عملیاتهای پی در پی نیروی هوایی اسرائیل در نزدیکی رزمناو یاد شده، این امکان وجود داشت که سیستم دفاع هوایی ناو به طور تصادفی فعال شده و با شلیک اشتباه، باعث سرنگون شدن هواپیمای خودی گردد. با این حال کشتی یاد شده پیشتر به سیستم شناسایی دوست از دشمن مجهز شده بود (IFF) و امکان شلیک اشتباه به سمت هواپیماهای خودی را نداشت.

منبع:http://aerospacetalk.ir/forum/viewtopic.php?f=5&p=88082#p88082

ایران و چین-ارتباط موشکی(بخش اول)

دوستان عزیز و گرامی وبلاگ در ادامه مقاله ای در مورد پیشرفت موشکی چین و ارتباط آن با صنایع دفاعی و موشکی کشورمان ایران قرار خواهیم داد که امیدواریم مورد توجه شما بزرگواران قرار گیرد ولیکن ذکر یک نکته لازم است و آن این است که در متن مقاله  و در بعضی خطوط دیدگاه مغرضانه ای نسبت به کشور عزیزمان ایران و یا نیروی افتخار آفرین حزب الله وجود دارد که بدلیل رعایت حقوق نویسنده و مترجم دستی بر ویرایش آن نبردیم ولیکن بر خود واجب می دانیم این دیدگاههای مغرضانه را نفی و محکوم کنیم. از سوی دیگر تمامی اطلاعات ذکر شده در مقاله مورد تائید  مسئولین وبلاگ مجله هوایی نبوده و صرفا نقل قول مستقیم می باشد.

 

خانواده موشکهای ضد کشتی ساخت  و مونتاژایران بر پایهء موشکهای ضدکشتی چینی سری سی یعنی C-701 ، C-801 و C-802 شکل گرفته اند.

تصویر

موشک ضدکشتی نور (C-802) در حال شلیک از ساحلی در نزدیکی بندر عباس

موشک ضدکشتی C-701
موشک ضدکشتی C-701 که در ایران با نام کوثر مونتاژ می‏شود، موشکی است سبک وزن، ضعیف و با طول 2.5 متر که تقریبن کمتر از نصف وزن برادر بزرگتر خود یعنی C-801 سنگینی دارد. قطر موشک C-701 نیز به همین نسبت نازک‏تر از C-801 می‏باشد. برد موثر C-701 به سختی به 15 کیلومتر می‏رسد و به علت سرعت کروزی در حدود 0.7 تا 0.8 ماخ، به راحتی توسط رادار و سیستم‏های دفاعی ناوهای جنگی قابل شناسایی و انهدام می‏باشد. دو نوع سیستم هدایت پذیری برای این موشک ساخته شده است: یکی «شلیک کن و فراموش کن» و دیگر «هدایت‏پذیری تلویزیونی» که «سیستم هدایت پذیری حساس به اشعهء مادون قرمز یا IR» به همراه «رادار جستجوگر موج میلیمتری» را می‏توان جایگزین سیستم هدایت تلویزیونی نمود.

تصویر
سیستم دفاعی فالانکس (Phalanx) به راحتی قادر است موشکهایی نظیر C-701، C-801 ، C-802 و اگزوسه را هدف قرار دهد

این موشک دارای سیستم ضدپارازیت نیز می‏باشد. این موشک بسیار به مدلهای اولیۀ موشک آمریکایی ماوریک شباهت دارد؛ با این حال بر خلاف موشک هوا به زمین ماوریک، C-701 را می‏توان از عرشهء کشتی‏های جنگی و ساحل دریا به سمت شناورهای دشمن شلیک نمود:

تصویر

موشک ضدکشتی چینی C-701 برای اولین بار به سال 1998 در نمایشگاه هوافضا ژوهای به نمایش عموم گذاشته شد. چینی‏ها نمونهء مجهز به جستجوگر رادار (البته نه رادار موج میلیمتری) را با نام C-701R ساخته و عرضه کرده‏اند. سرعت کروز پائین و دقت اندک این موشک، چینی‏ها را به سمت ساخت نمونهء کامل‏تر و بهتر این موشک هدایت نمود که منجر به ساخت موشکهای C-801 و C-802 گردید.

موشک ضدکشتی C-801
موشک C-801 در چین با نام YJ-1 و YJ-8 یا Ying Ji به معنی عقاب ضربتی یا Eagle Strike و در ناتو با کد CSS-N-4 SARDINE شناخته می‏گردد. این موشک را می‏توان از عرشهء انواع شناورهای جنگی، زیردریایی‏ها و ساحل دریا شلیک نمود. موشکهای C-801 و C-802 بر خلاف نسل قبل موشکهای ضدکشتی چینی که برگرفته از موشکهای قدیمی دههء 1950 روسی استیکس یا SS-N2 بودند، به نمونه‏های غربی موشکهای ضدکشتی نظیر هارپون و اگزوسه شباهت فراوان دارند. بنا به نظر کارشناسان پنتاگون، موشک C-801 بر اساس موشک فرانسوی AM39 موسوم به اگزوسه طراحی و ساخته شده است.

تصویر
قطر و ابعاد ظاهری موشک C-802 به اگزوسه شباهت بسیاری دارد

موشک C-801 یا YJ-1 در پاسخ به نیاز نیروی دریایی جمهوری خلق چین جهت دراختیارگیری یک موشک ضدکشتی در ابعاد کوچک طراحی و ساخته شد. C-801 از روی موشک ضدکشتی فرانسوی اگزوسه (Exocet) کپی برداری شده است؛ هرچند از فاصلة نزدیکتر، در طول، قطر و همچنین سطوح کنترلی، شباهت بیشتری به موشک ضدکشتی آمریکایی هارپون (Harpoon) پیدا می‏کند. (اگرچه هارپون از نظر اندازه حدود 80 درصد موشک چینی است) پس از 8 سال تحقیق و پژوهش، به تاریخ سپتامبر 1985، آزمایشات نهایی موشک C-801 به انجام رسیدند و شش فروند از این موشکها، به اهداف مورد نظر خود اصابت کردند. طراحی نهایی موشک در سال 1987 به انجام رسید و C-801 به عنوان دومین نسل از موشکهای ضدکشتی ساخت چین وارد خدمت گردید.

تصویر
موشک ضدکشتی C-801 را می توان از طریق انواع شناورها و زیردریایی ها شلیک نمود

موشک C-801 از روی عرشة انواع شناورهای جنگی و قایق‏های تندرو، زیردریایی ها، قایق‏های گشت دریایی و ناوشکن ها قابل شلیک است و می‏تواند اهدافی از قبیل ناوشکن ها یا ناوچه های گشتی دشمن را مورد تهدید قرار دهد. در نیروی دریایی جمهوری خلق چین، زیردریایی‏های کلاس سانگ (Song-class) و هان (Han-class) به C-801 تجهیز شده‏اند. همچنین نوع دگرگون شده‏ای از زیردریایی کلاس رومئو (Romeo-class) به 6 فروند C-801 مجهز می‏شود.

فاز نهایی هدایت پذیری موشک، به وسیلة سیستم رادار مونوپالس با ویژگی مقاومت پذیری بالا در برابر اغتشاشات الکترونیکی انجام می‏پذیرد. یک سیستم رادیویی ارتفاع‏سنج بسیار دقیق، به موشک این امکان را می‏دهد تا جهت مصون ماندن از شناسایی رادارهای دشمن، در کمترین فاصله از سطح دریا پرواز نماید. سرجنگی موشک از نوع دارای پوشش حفاظتی یا Semi-Armor طراحی شده است تا موشک پس از اصابت بتواند اندکی به درون شناور دشمن نفوذ کرده و سپس سرجنگی منفجر گردد. این سرجنگی همچنین به صورت ترکشی چندتکه شونده ضدنفرات نیز عمل می‏کند. میزان تخریب سرجنگی موشک، بستگی به سرعت برخورد و انرژی جنبشی آن دارد. برای مثال در طی آزمایشات نهایی موشک، یکی از موشکها موفق شد یک کشتی 10 هزار تنی را غرق نماید. این موشک چندمنظوره را می‏توان با اندکی تغییرات بر روی انواع گوناگونی از پرتابگرها نظیر کشتی‏ها، هواپیماها و وسائل نقلیة موتوری (نظیر کامیون یا وانت) نصب نمود.

نمونة پایة موشک ضدکشتی C-801 بسته به درخواست مشتری، در سری‏ها و انواع گوناگونی تغییر یافته و تولید شده است:

* موشک C-801A
موشکی که اساسن برای هدف قرار دادن کشتی ها طراحی شده است. این موشک مجهز به بالچه های تا شونده، سیستم نیمه خودکار جهت تست مکان هدف، پرواز بالستیک به بسته به نوع پرتابگر، و برخی تکنولوژی های جدید در هدفگیری می باشد تا نیاز به حمل تعداد زیادی از این موشک توسط کشتی های جنگی لازم نگردد.

* موشک C-802
این موشک که بر اساس C-801 طراحی شده است، یک سلاح ضدکشتی ساحل پرتاب (ساحل به دریا) و زیردریایی پرتاب می باشد که از یک موتور توربوجت کوچک به جای راکت سوخت جامد بهره می‏برد و در صورت بهره گیری از سه بالچۀ تا شونده، قادر است به برد نهایی 120 کیلومتر دست یابد.

تصویر
موشک ضدکشتی C-802 ، یک سلاح ضدکشتی ساحل پرتاب است

چینی‏ها، فاز نخست آزمایش موشک جدید ضد زیردریایی Yingji-8 (نام چینی C-801 یا YJ-8) را در اوایل سال 1997 آغاز کردند. منابع تایوانی اعتقاد دارند که این موشک گونۀ کپی برداری شده و تغییر یافتۀ موشک فرانسوی اگزوسه (Exocet) بوده و دقت برخورد آن، بالاتر از موشکهای موجود در نیروی دریایی چین می‏باشد. از ویژگی‏های فنی موشک YJ-8 اطلاعات مبهمی وجود دارد و گمان می‏رود مشخصات فنی آن، مشابه موشکهای C-801 و C-802 باشد.

ایران و موشکهای ضدکشتی ساخت چین
در طول جنگ ویرانگر 8 ساله ایران و عراق، عراقی‏ها از سال دوم جنگ، اقدام به خریداری و استفادۀ بسیار گستردۀ موشکهای فرانسوی ضدکشتی اگزوسه (AM39) کردند. این موشکها مدتی توسط 5 فروند جنگندۀ سوپر اتاندارد اجاره‏ای و پس از ناکامی و ساقط شدن یک یا دو فروند از این هواپیماها توسط اف14 های ایران، توسط جنگنده‏های میراژ اف1 به سمت کشتی‏ها باری و نفتکش ایران شلیک می‏شدند تا فشار اقتصادی ناشی از قطع یا کاهش درآمدهای نفتی را بر ایران تحمیل نمایند.

تصویر
میراژ اف1 عراقی، اندکی پس از شلیک موشک اگزوسه

بین سالهای 1978 تا 1988 (برابر 1366 تا 1367)، ایرانی ها تعداد 100 فروند موشک C-801 و هشت پرتابگر آن را از جمهوری خلق چین خریداری کردند. تا سال 1994، تعداد موشکهای C-801 خریداری شدۀ ایران به رقم 200 فروند افزایش یافت و همزمان با خریداری این موشکها، تولید تحت لیسانس موشکها تحت نام پروژۀ تندر در داخل کشور آغاز گردید. در سال 1996، چینی‏ها با همکاری ایران، کار طراحی و تولید گونۀ نوینی از موشک کروز ضدکشتی را با نام کاروس (Karus) آغاز کردند که موشکی بر اساس C-801 یا C-802 بود. در سال 1997، ایرانی‏ها، شلیک دو فروند موشک کروز ضدکشتی چینی C-801 را به صورت هواپرتاب از طریق جنگندۀ F-4E فانتوم آزمایش کردند.

ویژگی‏های موشک ضدکشتی C-801
سازنده: شرکت چینی CHETA
ورود به خدمت: اوایل دهۀ 1990
طول: 5.81 متر
قطر: 36 سانتی متر
طول بالچه ها: 1.18 متر
وزن: 625 کیلوگرم (بدون در نظر گرفتن وزن بوستر)
وزن کلاهک جنگی: 165 کیلوگرم مواد به شدت منفجره (HE)
پیشرانه: راکت سوخت جامد، مجهز به یک بوستر
بیشینه سرعت: زیرصوت (بین 0.8 تا 0.9 ماخ)
برد مؤثر: بین 8 تا 42 کیلومتر
سیستم هدایت پذیری: کنترل خودکار اینرسیایی تا نیمۀ مسیر + آشیانه یابی نهایی به وسیلۀ رادار
احتمال برخورد به هدف: 75 درصد (طبق ادعای چینی‏ها)


موشک ضدکشتی C-802
این موشک در چین با نام Yingji-82 یا YJ-82 یا鹰击-82 و در ایران به نام نور (Noor) شناخته می‏گردد و همانند نمونه‏های قبلی به معنی عقاب ضربتی یا Eagle Strike می‏باشد که در ناتو با کد CSS-N-8-Saccade شناسایی می‏شود. این موشک برای اولین به سال 1989 توسط آکادمی تکنولوژی الکترومکانیک هایینگ چین (CHETA) معرفی گردید.

تصویر
موشک ضدکشتی YJ-82 اندکی پس از شلیک از زیردریایی چینی

با توجه به لکۀ کوچک ایجاد شده توسط موشک Yj-82 بر روی صفحات رادار، پرواز پست تا هدف (چیزی حدود 5 تا 7 متر بالای سطح آب) و سیستم قدرتمند مقاومت در برابر اقدامات الکترونیکی سامانۀ هدایت کنندۀ موشک، هدف مورد نظر، امکان اندکی برای رهگیری و مقابله با این موشک دارد. تنها یک پرتاب این موشک، درصد برخوردی بالای 98 درصد را داراست. Yj-82 را می‏توان از طریق هواپیماها، شناورهای دریایی، زیردریایی و پرتابگرهای روی وسایل نقلیۀ در کنار ساحل پرتاب نمود. همانند موشک آمریکایی ضدکشتی هارپون، Yj-82 یکی از بهترین موشکها به شمار می‏رود و C-802 نام صادراتی این موشک است.

موشک ضدکشتی Yingji-82 یا همان C-802، از موشک چینی YJ-8 یا همان C-801 با لحاظ افزایش برد، برگرفته شده است. YJ-82 از نظر ظاهر، شباهت بسیاری با YJ-8دارد و از همان بوستر کمکی در پیشرانه بهره می‏برد و سامانۀ هدایت پذیری آن نیز همانند YJ-8 است. عمده تفاوت بین YJ-82 با C-801 در استفادۀ آن از یک موتور توربوجت پارافین سوز به جای راکت سوخت جامد است. بدین جهت، بدنۀ موشک به نحوی گسترده شده است تا قابلیت ذخیره‏سازی سوخت اضافه را داشته باشد. ماگزیمم برد موشک نیز که در C-801A به سختی به 40 کیلومتر می‏رسید، در YJ-82 به 120 کیلومتر افزایش یافته است.

تصویر
موشک YJ-82 توسط آخرین مدل از شناورهای جنگی ساخت چین حمل می‏گردد

موشک YJ-82 توسط آخرین مدل از شناورهای جنگی ساخت چین حمل می‏گردد که از آن جمله می‏توان به ناوشکن کلاس لوهای (Luhai class) نوع 051 بی (Type 051B) اشاره کرد. همچنین برخی از شناورهای پیشین نیز به نحوی تغییر داده شده‏اند تا قادر به حمل YJ-82 باشند. با توجه به برد افزون‏تر موشک YJ-82 نسبت به YJ-8، با در نظر گرفتن قدرت رادار هوابرد نصب شده درون این موشک، گاهی اوقات این موشک را توسط هلیکوپترها یا برخی هواپیماها حمل کرده تا با کمک رادار درون موشک، هدفیابی انجام گرفته و موشک شلیک گردد.

تصویر
جنگنده بمب افکن چینی JH-7 تا چهار موشک ضدکشتی YJ-82K را حمل و پرتاب می کند

بر پایة برخی گزارشها، ایرانی ها دست کم 60 پرتابگر زمینی موشک YJ-82 یا همان C-802 را به هنگام جنگ سال 1991 خلیج فارس خریداری کردند. گونة هواپرتاب موشک YJ-82 به نام YJ-82K یا C-802K نام‏گذاری شده است. برای مثال یک جنگنده بمب‏افکن JH-7 قادر است تا چهار فروند از این نوع موشکها را حمل نماید. دومین وظیفه‏ای که برای YJ-82 در نظر گرفته شده است، انجام حملات ساحلی یا زمینی به شکل غیرهدایت شونده علیه اهداف ثابت می‏باشد؛ یعنی چیزی مشابه موشکهای زمین به زمین.

تصویر
موشک ضدکشتی YJ-82K در زیر بال جنگنده بمب افکن JH-7


پلتفرم های پرتاب
* انواع پرتابگرهای ثابت و نیمه ثابت زمینی
* ناوشکن های نوع 051 بی (Luhai class)، نوع 053 اچ 3 (Jingwei-II class) ویژة نیروی دریایی جمهوری خلق چین
* بمب افکن سنگین H-6
* جنگنده بمب افکن JH-7
* جنگنده بمب افکن FC-1 یا همان JF-17
* قایق گشتی هودونگ جهت نیروی دریایی سپاه پاسداران حکومت اسلامی ایران (Houdong FAC)
* بمب افکن تاکتیکی سوخوی24 نیروی هوایی اسلامی ایران (مجهز به یک یا دو موشک ضدکشتی مونتاژ ایران به نام نور)
* جنگنده بمب افکن اف-4 ایی فانتوم 2 نیروی هوایی اسلامی ایران (مجهز به یک یا دو موشک ضدکشتی مونتاژ ایران به نام نور)

تصویر
بمب افکن سوخوی24، مجهز به موشکهای ضدکشتی از نوع C-802K
منبع:http://aerospacetalk.ir/forum/viewtopic.php?f=5&p=88082#p88082

تاریخچه موشک ها(روایتی جدید)

تاریخچه‌ی موشک
موشک یک موتور درون‌سوز است که برای کارکردن، نیازی به هوای بیرون ندارد. موشک هم سوخت و هم ماده‌ی اکسیدکننده را با خود حمل می‌کند. این دو ماده با هم در اتاقک احتراق می‌سوزند و گازهای داغی تولید می‌کنند که از طریق دهانه‌ی خروجی تخلیه می‌شوند. درون اتاقک احتراق، گازهای داغ بر تمام جهات فشار می‌آورند.
اگر اتاقک کاملا مسدود باشد، فشار در تمام جهت‌ها یکسان خواهدبود و موشک حرکت نخواهدکرد. اما اتاقک احتراق چنان ساخته می‌شود که این گازها با سرعت زیاد از دهانه‌ی خروجی تخلیه شوند. این کار باعث می‌شود که فشار گاز در تمام جهت‌ها یکسان نباشد؛ چون فشار واردشده به طرف جلو بسیار بیشتر از طرف عقب است، موشک به سمت جلو حرکت می‌کند. این حرکت، از قانون سوم نیوتن پیروی می‌کند:« برای هر عمل، عکس‌العملی وجود دارد برابر و در جهت مخالف». در موشک، گازهای در حال فوران از دهانه‌ی خروجی، عمل و فشار رو به جلو، یا پیشرانه، عکس‌العمل است. چون موشک سوخت و اکسیدکننده را با خود حمل می‌کند، و از آن‌جا که قانون سوم نیوتن در همه جا صدق می‌کند، پس موشک می‌تواند هم در جو زمین و هم در خلاء فضا حرکت کند.

داستان موشک:

گمان می‌رود موشک‌های اولیه در چین ساخته‌شدند. هنگامی که در سال 1232 میلادی مغولان شهر کای‌فنگ‌فو را رد شمال چین به محاصره‌ی خود درآوردند، مردم شهر با شلیک تیرهای آتشین که لوله‌هایی پر از باروت بودند محاصره‌ی شهر را شکستند. براساس یک دست‌نوشته‌ی قدیمی این موشک‌ها چنین توصیف شدند:« صدایی چون رعد تولیدمی‌کردند و مسافت زیادی را می‌پیمودند.»
مدت زمان چندان زیادی نگذشت که هنر موشک‌سازی به خاورمیانه و اروپا کشیده‌شد. در سال 1242 میلادی راجر بیکن کشیش، فیلسوف و دانشمند انگلیسی فرمولی برای ساختن باروت یافت که عبارت بود از 2/41% نیترات پتاسیم، 4/29% کربن و 4/29% گوگرد. وی همچنین موفق‌شد نیترات‌پتاسیم را که جزء تولیدکننده‌ی اکسیژن در باروت است را تقطیر کند. این امر باعث تسریع در سوختن باروت می‌شد.

الحسن‌الرماح متفکر سوری، در کتاب‌های خود جنگ سواره و ماشین‌های جنگی که در حدود سال 1280 میلادی نگارش شده‌اند طرز ساختن باروت و موشک را با عنوان «تیرهای چینی» توضیح داده‌است. همچنین در کتاب مورخ آلمانی نوشته شده در سال 1285 میلادی، به موشک اشاره‌هایی شده‌است. مورآروتی، مورخ ایتالیایی نیز شرح می‌دهد که چگونه به هنگام محاصره‌ی چیوزیا (در نزدیکی ونیز) در سال 1379 میلادی یک قلعه‌ی تدافعی با موشک باروتی به آتش کشیده شد و آخرین مقاومت‌ها را در هم شکست.

انگلیسی‌ها برای اولین بار در جنگی‌که با هندی‌ها داشتند موشک را دیدند. احتمالا هندی‌ها در قرن هفدهم میلادی موشک‌سازی را از بازرگانان عرب فراگرفته‌بودند. هنگامی که در حدود سال‌1770 اولین نمونه‌های موشک‌های هندی به انگلستان رسید ناخدا تامس دسالییر ساختمان آن‌ها را مورد آزمایش قرارداد، اما نتوانست موشک‌هایی با همان برد و دقت تولید کند. موضوع موشک تا سال 1804 در بوته‌ی فراموشی ماند؛ تا این‌که ویلیام کانگریو افسر انگلیسی تلاش جدیدی برای ساختن موشک آغازکرد. او توانست در مدت یک‌سال موشکی 24 پوندی با برد 1800 متر بسازد. موشک‌های او در 8 اکتبر 1806 در جنگ با ناپلئون به‌کار گرفته‌شد.
در سال 1810 و.مور مقاله‌ای درباره‌ی حرکت موشک‌ها منتشر کرد. این اولین نوشته‌ای بود که به طور علمی به مطالعه‌ی ریاضی موتورهای موشک و مسیر پرتابه‌ها می‌پرداخت.
در سال 1844 ویلیام هیل انگلیسی موشک‌هایی اختراع کرد که ضمن چرخیدن قادر به حفظ تعادل خود نیز بودند. اما، موشک‌ها می‌بایست نیم‌قرنی در انتظار پیشرفت‌های بزرگ سپری می‌کردند، پیشرفت‌هایی که ماهیت نظری داشتند.

کنستانتین تسیلوفسکی اهل روسیه، که معلم مدرسه بود، در سال 1883 ثابت کرد که موشک‌ها در خلاء فضا نیز می‌توانند کار کنند. او در سال 1903 نخستین مقاله‌ی خود را درباره‌ی مسافرت‌های فضایی، بر مبنای استفاده از پیشران مایع، منتشرکرد. یادداشت‌های او در ربع اول قرن بیستم حاوی طرح‌هایی از سفینه‌های فضایی است که سوخت آن‌ها اکسیژن و هیدروژن مایع یا اکسیژن و نفت سفید در نظر گرفته شده‌است. در طرح‌های او دریچه‌هایی برای کنترل جریان سوخت به طرف اتاقک احتراق، و پره‌هایی در دهانه‌ی خروجی برای کنترل مسیر دیده می‌شود. محتویات موشک به نحوی جای گرفته‌اند که نیروی شتاب را کاملا تحمل کنند. و اتاقک تحت فشار دارای دیواره‌ای دو جداره برای حفاظت در برابر شهابواره‌هاست.
تسیلوفسکی علاقه‌مند به موشک‌های چند مرحله‌ای بود. او دستیابی به سرعت‌های زیاد برای قراردادن ماهواره‌ها در مدار تنها از این راه امکان‌پذیر می‌دانست. وی استفاده از ژیروسکوپ‌ها و موشک‌های موازنه را (موشک‌های فرعی که تعادل موشک‌اصلی را حفظ می‌کند) را پیشنهاد کرد و حتی تا جایی پیش رفت که به توصیف محل‌های مسکونی واقع در مدار پرداخت؛ جایی که انسان تحت نیروی گرانش مصنوعی زندگی کند و غذا و اکسیژن لازم را از سیستم‌های بسته‌ی زیست‌شناختی به دست آورد. اما هنوز راه درازی در پیش بود تا موشک در اهدافی چنین بلند پروازانه به کار گرفته‌شود. بعدها تسیلوفسکی پدر صنعت موشک‌سازی در روسیه لقب گرفت.
در گوشه‌ی دیگر دنیا، رابرت هیچنگز گودارد، بنیان‌گذار موشک‌سازی در آمریکا، نوعی موشک شبیه به بازوکا که سوخت جامد داشت، در خلال جنگ جهانی اول اختراع کرد. او در سال 1919 کتابی به نام «روش رسیدن به بالاترین ارتفاعات» نوشت، و دو سال بعد آزمایش‌هایی با سوخت مایع آغاز کرد. گادرد بر خلاف تسیلوفسکی بیشتر اهل آزمایش بود. او در 16 مارس 1926 نخستین موشک سوخت مایع را در شهر اُبرن در ماساچوست به پرواز درآورد. موشک با اکسیژن مایع و بنزین کار می‌کرد، تا ارتفاع 5/12 متر بالا رفت و به حداکثر سرعت 100 کیلومتر در ساعت رسید و سپس 56 متر دورتر از سکوی پرتاب فرود آمد. گرچه عده‌ی بسیار کمی، چنان‌که باید اهمیت این کار را درک کردند، اما آزمایش گادرد نقطه‌ی عطفی در تاریخ بود. چند سال بعد، او به تنهایی در ایستگاه موشکی خود در روزول (در نیومکزیکو) موفق شد که موکی را به ارتفاع 2300 متر و حداکثر سرعت 1100 کیلومتر در ساعات برساند (مه 1935). دهانه‌ی خروجی گاز این موشک دارای پره‌هایی با کنترل ژیروسکوپ بود، که یکی از چندین اختراع گادرد در صنعت موشک‌سازی است.
در آلمان نیز وضع تقریبا بدین منوال بود. هرمان اُبرت که پایه‌گذار صنعت موشک‌سازی آلمان محسوب می‌شود، در سال 1923 کتابی به‌نام « موشک در فضای سیاره‌ای» نوشت. او نیز چون گادرد استفاده از سوخت مایع را به دلیل انرژی زیاد و قابل کنترل بودنشان ترجیح می‌داد. در ژوئیه 1927 به همت اُبرت، علاقه‌مندان به موشک در آلمان، «انجمن مسافرت‌های فضایی» را بنیاد نهادند. اعضای این انجمن مشتاقانه خواهان تکمیل و ساختن موشک‌های با سوخت مایع بودند.

بعد از گادرد، وینکلر دومین کسی بود که موشک با سوخت مایع ساخت و پرتاب کرد. این موشک که با متان و اکسیژن مایع کار می‌کرد، در 21 فوریه 1938 مورد آزمایش قرارگرفت و به طور نااُمید کننده‌ای فقط 3 متر بالا رفت. اما سه هفته بعد، وینکلر موشک دیگری از همین نوع را که تغییراتی در آن داده‌بود، آزمایش کرد. موشک به ارتفاع 600 متری رسید. مدل‌های کوچک دیگری نیز، که به میراک و رپالسر مشهور بودند، به وسیله‌ی اعضای این انجمن ساخته‌می‌شدند. در این هنگام جوان 18 ساله‌ای به نام ورنر فون براون به این انجمن پیوست. موشک‌های ساخته‌ی او در «میدان پرواز موشک» در حومه‌ی برلین، مورد آزمایش قرارگرفت و به زودی یه رقابت با موشک‌های انجمن پرداخت. پیشرفت‌های بعدی باعث شد مدل‌های جدیدتر رپالسر، حتی با سوخت کمتر از ظرفیت، تا ارتفاع 6/1 کیلومتر بالا بروند، اما، با این وجود، این موشک‌ها همواره درست پرواز نمی‌کردند.
بحران اقتصادی در اوایل دهه‌ی 1930 فرارسید، ارزش پول کاهش پیداکرد، و دیگر آشکار بود که بدون سرمایه‌ی اضافی، کار مؤثر انجمن امکان‌پذیر نیست. از این رو نبل، ریدر، و فون براون با ارتش آلمان وارد گفتگو شدند و کار یکی از موشک‌های رپالسر خود را در میدان مشق ارتش در کومرسدورف در 100 کیلومتری جنوب برلین نمایش دادند. اگرچه متخصصان توپخانه اظهار علاقه کردند ولی متقاعد نشدند. آن‌ها مقدار اندازه‌گیری شده‌ی پیشرانه و اطلاعات دیگری از ریدل و براون خواستند.
براون تا آنجا که می‌توانست اطلاعات جمع کرد و به کومرسدورف بازگشت، رویدادی که تغییر دهنده‌ی دوره‌ای از تاریخ بود. ارتش دریافت که موشک‌سازی بیرون از مفاد عهدنامه‌ی ورسای است، که به آلمان اجازه ساخت هواپیما نمی‌داد؛ در سال 1933 آدلف هیتلر به قدرت رسید. در آن زمان بخش ویژه‌ای از اداره‌ی تسلیحات ارتش به سرپرستی والتر دورنبـِرکِر در کوموسدرف تأسیس شد. فون براون جوان که هنوز خود را برای اخذ درجه‌ی دکتری آماده می‌کرد، به سمت مسئول توسعه‌ی موشک‌سازی انتخاب شد و به کار روی دسته‌ای از موشک‌های آزمایشی با سوخت مایع پرداخت. گروه کوچک براون، طی جند سال اول، موشک‌های تکامل یافته‌ای را به طور مخفیانه در بورکوم، در نزدیکی اِمدِن پرتاب کردند. در دسامبر 1934، دو موشکA-2 که ماکس و موریتس نامیده می‌شدند، به ارتفاع تقریبی 5/2 کیلومتری رسیدند. در این مدت انجمن مسافرت‌های فضایی، به علت مسائل مالی منحل گردید و میدان پرواز موشک‌آن‌ها انبار مهمات ارتش شد.
در آوریل 1937، یک ایستگاه بزرگ تحقیقات موشکی در نزدیکی دهکده‌ی پینه‌مونده در سواحل بالتیک برپا شد. دست‌اندرکاران پیشین انجمن مسافرت‌های فضایی اکنون می‌توانستند کار موشک‌سازی خود را در کنار فون براون از سر گیرند. در پینه مونده، موشک بزرگA-5 به عنوان یک سلاح توپخانه‌ای تکمیل شد. این موشک بعدها در سال‌های 45-1344 در بمباران لندن، آنتروپ و هدف‌های دیگر به کار رفت. این موشک را فرماندهی عالی آلمان V-2 نامید. پس از جنگ، موشک‌های وی-2، به عنوان موشک‌های پژوهشی برای مطالعه‌ی جو بالا، در آمریکا مورد استفاده قرارگرفت و موشک‌های دیگری مانند اروبی و وایکینگ از روی آن طراحی شدند.
شوروی‌ها نیز به دور از این ماجراها نبودند. در 17 اوت 1933، گروهی از پژوهشگران این کشور، به سرپرستی میخاییل تیخونراُف موشکی موسوم بهGrid 9 را پرتاب کردند که تا ارتفاع 400 متر بالا رفت. این موشک با اکسیژن مایع و ترکیبی از بتزین و کلوفونی (ماده‌ای که از تورفنتین به دست می‌آید) کار می‌کرد. یکی از سازندگان این موشک، جوانی به نام سرگئی کرولف بود که سال‌ها بعد موشک R-7 را طراحی کرد. وی یکی از دانشمندان برجسته‌ی موشکی در روسیه و جهان به شمار می‌آید.
پس از جنگ جهانی دوم و شکست آلمان‌ها موشک‌های وی-2 غنیمت گرفته شده از آن‌ها به آمریکا و روسیه منتقل شد و نیز بسیاری از دانشمندان موشکی آلمان به این دو کشور رفتند. موشک وی-2 را می‌توان پایه و اساس موشک‌های فضایی امروز دانست.
 
منبع: دانشجویان هوا فضا اکراین_خارکف
         فناوری موشکی